akilah-azra-kohen-fi

sahneye baktı yine, Duru şimdi korku verecek hızda dönüyordu. Uzun örgülü saçı bir halat, bir
kamçı gibi Duru’nun dönen vücudunu takip ediyordu. Hayvansı adam bu dönüşün dışında
kalmıştı ve hızla dönen Duru’nun etrafında avının yavaşlamasını bekleyen bir avcı gibi
dolanıyordu ve işte o an Can’ı gerçekten hayrete düşürecek bir şey oldu. Adam Duru’nun
hortum hızındaki dönüşüne önce kolunu, sonra vücudunu dahil ederek bir kağıt gibi katıldı,
izleyicilerden yükselen hayret sesi bir an atmosferde yayıldı ve sonra yine sessizlik hakim
oldu. Duru bu hayvanın kollarında hızla dönerken Can yine ayağa kalkmamak için kendini
zorla tutmaması gerektiğini, bunun basit bir gösteri olduğunu, başka hiçbir anlamı olmadığını,
bu hayvansı adamın muhtemelen salak bir gay dansçı falan olduğunu kendine söyleyip durdu.
Hissettiği kıskançlık öldürücü olabilirdi.
Dansçıların dönüşü bir girdabın dansından suyun akışı gibi yavaşladığında izleyenler ancak
anlayabildiler Duru ve Göksel’in vücutlarının nasıl bir pozisyonda olduğunu. Göksel, Duru’yu
arkasından kavramış, bir elini beline koyarken diğer elini uzun bir halata benzeyen saçına
dolanmıştı. Dönüşleri tamamlandığında asıl dönenin aslında Göksel olduğu ve Duru’yu
kavrayıp yerden sadece birkaç santim yukarıda tuttuğu görülüyordu ama o girdaba nasıl
girdiği ve girdabı nasıl ele geçirip ehlîleştirdiği izlenmeye değer bir dans mucizesiydi.
Dansın sonunda müzik dindi, ışıklar eriyip söndü ve iki dansçı sahneye düştüklerinin tam tersi
bir efektle sessizce yok oldular. Can Manay başka dans olmaması için dua ettiğini fark
ettiğinde kendine geldi, Duru’yu herhangi birine, böylesine yakın bir temas içinde, bu kadar
uzun seyretmeye dayanamazdı. Bu bir işkenceydi... Her şeye rağmen gelmişti buraya, fırsatını
bulduğunda binlerce kez özür dileyecekti Duru’dan ama izlediği bu gösteriden sonra içinde
hissettiği kızgınlık, kendine olan öfkesini geçmişti. Böylesi bir işkence beklemiyordu.
Deniz nasıl yapıyordu?! Bu gösteri onun organizasyonuydu, bu dansı daha önce biliyor
olmalıydı, nasıl olur da böyle bir şeye seyirci kalırdı, onaylardı! Deniz tam bir salaktı!!
Duru’yu kaybetmeyi hak eden bir salak!
- 3 -
Işıkların kararmasıyla birlikte, görünmezliğin rahatlığı içinde Göksel, Duru’nun saçını tek
bir hamlede bıraktı ve göğüs kafesiyle Duru’nun terli vücudunu kendisininkinden yavaşça
ittirip daha Duru ona dönmeye fırsat bulmadan sahne arkasına fırladı. Fırlayışı koşar
adımlarla değildi ama attığı büyük ve ritmik adımlar Göksel’in yürüyüşünün fırlama gibi
durmasına neden olmuştu. Göksel sahne arkasına attığı her adımda Ada’nın orada bir yerde
kendisini beklediğini hayal etti. Duru’yla danslarını seyretmiş ve şimdi Duru’ya haddini
bildirdiği için kendisini onaylamak üzere orada bir yerlerde bekliyor olduğunu umut etti ama
perdelerin orada yoktu. Belki buradaydı ve müziğin bitmesiyle Duru’yla çakışmamak için
arkaya geçmişti. Göksel, gözleri Ada’nın varlığını arayarak sahne arkasına geçti. İşte nihayet
oradaydı! Biriyle konuşuyordu, konuştuğu adamı kolundan tutup durdurana kadar Ada’nın
kimle konuştuğunu anlamamıştı Göksel ama o kol Deniz’e aitti. Deniz’in durması,
gülümsemesi, Ada’ya bir şeyler fısıldaması! Saçını okşaması!! Onu alnından öpmesi!!!!
Göksel donmuştu, sahne arkasının girişinde donup kalmış ve etrafındakilerin varlığından
tamamen kopuk o anın anlamını algılamak için kendi içinde kaybolmuştu. Suratına yediği sert
tokada kadar donuk kaldı.