akilah-azra-kohen-fi

Deniz’in gülüşü sessizliği böldüğünde Can şaşırmıştı. Resmen lafı gediğine koymuş,
Duru’nun içindeki tohumlara gelişebilmeleri için gerekli besini vermişti, suni bir besleme
olsa da. Deniz, “Seni toplum öyle bir ele geçirmiş ki Can Manay, korkularını beslemeyi
mutluluk sanıyorsun. Mutluluk avcısı Can Manay!” diye gülmeye devam etti. Duru, “Niye bu
kadar gülüyorsun ki?! Doğruyu söylüyor!” diyene kadar da gülmesi kesilmedi. Duru’nun
tepkisi çok hoşuna gitmişti Can’ın, Deniz’e atağa geçmek yerine soruya cevap vermesini sakin
bir şekilde bekledi.
Deniz, “Nedir mutluluk? Pardon, seni mutlu eden şey nedir?” diye yüksek sesle düşünür
gibi konuştu. “Bu bana komik geldi çünkü bütün gün lüks bir masaj koltuğuna yatsan ve sana
güzel kızlar tarafından masaj yapılsa ve canının çektiği her şeyle beslenilsen... İstediğin
zaman istediğin kişiyle birlikte olabilsen, hatta uçabilsen sadece istedin diye... Daha da
genişletelim mutluluğu, sen düşünsen ve olsa, yani yaratabilsen, Tanrı olsan... Mutlu olur
muydun?” dedi Can Manay’a bakarak.
Can, fırsatı kaçırmadan Duru’nun içine ekmek istediği düşünceye çalıştı, “Deniz, işte şimdi
korkutuyorsun beni. Bu şizofren bir örnek oldu” dedi gülerek. Deniz sanki küçük bir çocukla
konuşur gibi, “Ne kadar çok şeyden korkuyorsun sen böyle. Korkma cevapla.” dedi. Can
içinden evet mutlu olurdum demek istese de, “Hayır olmazdım.” dedi, bu yemi yemeyecekti.
Deniz kafasını kaldırıp, “Neden?” diye sordu.
Can, “Çünkü bunlar zaten yaptığım şeyler ve beni mutlu edemediklerini biliyorum.” diye
cevap verdi. Deniz jointinden bir nefes daha alırken, “İyi cevap.” diyerek güldü.
Duru, nedenini sorgulamakta çekindiği bir şekilde içinde gerilmişti. Aşık olduğu, daha da
önemlisi hayatında en saygı duyduğu varlığın şizofreni tanısına çok yakın konumlandırılması
rahatsız ediciydi ama daha rahatsız edici olan Duru’nun kendi içinde Can Manay’ın
dediklerine tamamen katılıyor olmasıydı. Can Manay çok haklıydı. Anlamsız bir savaşta
gibiydi Deniz, mutluluğun feda edildiği, her pahasına içindekini korumaya yönelik agresif bir
savaştı bu. Herkesle çelişmekten kaçınmayan, uzlaşmaktan uzak, yorgunluğa rağmen devam
eden bir savaştı Deniz’inki. Can Manay gibi bir adamla olmanın nasıl olduğunu düşündü Duru,
mutluluğu feda etmek yerine amaç edinen biri. Deniz tekrar konuşana kadar Duru kafasında
pişirdi bu düşünceyi.
Deniz sakin bir şekilde, “Can, eğer senin dediğin şekliyle yaşasaydık, yani içimizdeki
mutluluğu hedefleyerek, yine de mutlu olamazdık. Sen kendin diyorsun insan tehlikeli bir
yaratık. Kendi mutluluğu başkasının mutsuzluğuna neden olabiliyorsa tereddüt etmeden
diğerlerinin mutluluklarını, hatta hayatlarını yok sayacak kadar tehlikeli yaratıklarız biz.
Mutluluk dediğin şey, nasıl mutlu olunması gerektiğiyle ilgili kafana yüklenmiş bir düşünce,
aslında gerçek değil. Bir şey istersin, mutluluğunun ona bağlı olduğunu sanırsın, elde edersin,
senin olur, sıkılırsın ve kurtulmak istersin. Kurtulduğunda mutlu olacağına inanırsın,
kurtulursun, başka bir şeyi istemeye geçersin. Yine istersin, yine elde edersin, yine sıkılırsın,
yine kurtulmak istersin... Bu mutluluk değil. Bu tüketmek. Mutluluk bir illüzyondan başka bir
şey değil, sadece bir an. Yaşanmış bir anı sürekli yaşama isteği... İşte asıl bu çok hastalıklı
bir düşünce. Kendini iyi hissetmenin amaç olduğu bir hayat bana, parayı bulup kendini
kokaine, ekstasiye adamışları hatırlattı. Onlar sürekli mutlu, tüketebildikleri sürece. Seni
neyin mutlu ettiğini bulmaya çalışarak mutlu olunmuyor, tatminsiz olunuyor maalesef.” dedi.
Duru rahatlamıştı çünkü yine Deniz’le aynı fikirdeydi, seviyordu bu adamın beynini. Can