akilah-azra-kohen-fi

geçmek için ağaçların gölgesinden kurtulmuş bir toprak parçasına ulaştı, gözlerini kapatıp
yüzünü güneşe dönerek güneşin suratını ısıtmasını bekledi. Huzurluydu.
Durduğu yerden Ada’nın suratı çok net görünmüyordu, Göksel fark edilmemeye dikkat
ederek bir adım daha attı. Ağaçların yaprakları arasından süzülen ışık kümesinin altında, Ada
sanki dünyaya o an ışınlanmış bir yaratık gibiydi. Taze, canlı ve yorulmamış bir hali vardı.
Ada’yı daha önce belki 10 kere görmüştü Göksel, hiçbirinde de varlığını hissetmemişti.
Şimdiyse Ada’nın varlığı sanki ışıkla etrafa yayılıyordu. Dinlediği müziği düşünmek bile
göğüs kafesinin tam ortasındaki yerde, diyaframının biraz daha üstünde bir şeylerin ısınıp
içine akmasına ve kalbinin ilk defa adrenalin olmadan hızlanmasına neden oluyordu. Müzik
kulaklarında çınlarken, kıza baktı ve onun korumaya değer kutsal bir yaratıcı olduğunu
düşündü. Işığın altında, tüm çıplaklığıyla Göksel’in onu koruması için yaratılmıştı. Kendisini
delice bir bağlılığa adamadan önce Göksel emin olmalıydı, müziği tekrar dinlemeli ve emin
olmalıydı. Hayatla ilgili bir sonraki günü düşündüğü ilk gündü bugün, kendisinden başka bir
insanın iyiliğini düşündüğü ilk gün, kalbindeki öfkenin başına buyruk attığı son gün. Ada’nın
varlığıyla Göksel’in içinde çoğalmaya başlayan hayat, Ada’nın ölümüyle bir kara deliğe
dönüşecek ve cezalandırılması gereken her şeyi içine çekip yok edecekti. Birçok kişi için
bugün kendi sonlarının başlangıcı, Göksel’in geçmiş umursamazlığının sonuydu.
- 31 -
Çok uzun zaman olmuştu kıyafetleriyle uyuyakalmayalı, belki 10 yıldan fazla. Önce uyuşmuş
kolunu hissetti, sonra açıkta kalan belinin soğukluğunu. Rahatsızdı. Odaya saldıran ışık
beynini yakarcasına aktı Can Manay’ın kısık gözlerinden. Uyuşmuş kolu, tutulmuş boynu ve
ışıkla savaşan beynine rağmen, yatağın yanındaki komodinin üzerinde duran kumandayı
bulmayı başardı Can, bir düğmeye bastı ve odanın perdeleri otomatik kapanmaya başladı.
Yatağın üzerindeki örtüyü tek bir hamlede üşümüş beline doladı ve gözlerini karanlıkta
rahatça açıp sırt üstü yattı. Isındı, uyandı.
Saat 10’u gösteriyordu. Alarm her zamanki gibi 6’da çalmış ama Can buna rağmen uyuya
kalmıştı, bu da 10 yıldır ilk defa olan bir şeydi. Ancak çok sonra, bugünün, kendi
kontrolünden çıkan hayatının ilk günü olduğunu anlayacaktı. Şimdiden kendi günlük
programının üç saat gerisindeydi ve programını uygulamak konusunda da savaşmayacaktı.
Banyoya girdiğinde, sıcak suyun altında vücudunun ısısını iyice dengeledi. Dün geceyle
ilgili anlar kafasına ara ara gelmekteydi, Duru’nun vaktinde uyanıp uyanamadığını merak etti,
banyodan çıkar çıkmaz kamera odasına gidip onların bahçesine bakmaya karar verdi.
Kafasında geçen ‘onların’ kelimesinden rahatsız oldu, dün geceden sonra, söz konusu Duru
olduğunda ya ‘onun’ ya da ‘bizim’ kelimelerine yer olabilirdi Can için.
Kamera odasına gittiğinde üzerindeki bornozun ağırlığından rahatsızdı, çıkarıp kenara
bıraktı. Dörde bölünmüş şekilde evin çeşitli köşelerinden anlık görüntüler gösteren televizyon
ekranına baktı. Asistanı Kaya, şoför Ali’yle birlikte villanın kapısı önünde, sokakta
beklemekteydiler. Bu şekilde alelade sokakta beklerlerse paparazzilerin akbaba gibi bu
sokağa doluşmaları çok kısa bir süre sonra olabilir diye düşünüp ikisine kızdı. Çıplak bir
şekilde kamera kayıtlarını geri sarmaya başladı. Duru’nun çıkışını, ne giydiğini, nasıl
olduğunu görmeden bu evden çıkamazdı. Kayıt hızlı bir şekilde başa sararken aniden