akilah-azra-kohen-fi

kendini tatmin etmesi için harcadığını anlarsın. Onun sahteliğini samimiyetle karıştırma. Ne
yaparsan yap, kopuk kal.” dedi ve kaykıldığı sandalyeden kalkıp Bilge’nin yanından geçerken
bir an ona dönüp ironiyle, “Kolay gelsin.” dedi, kapıdan çıktı. Merdivenlerden aşağı inerken,
“Işıkları söndürmeyi unutma!” diye seslenene kadar Bilge hâlâ kıpırdamamıştı.
- 53 -
Can, az zamanda kısaca yapılması gereken işlerin, çok zamanda ağır ağır yapılması gereken
işlerden çok daha fazla zaman alabileceğini bildiğinden, kimseye bir şey söylemeden çıktı
stüdyodan ve hızla odasına gidip suratındaki makyajı sildirdi. Normalde kısa bir duş bile
alabilirdi ama stüdyo konukları arasındaki egosu yüksek ünlü kişilikler kendisini odasında
ziyaret etmek isteyebilirlerdi. Herhangi birisine yakalanma olasılığına karşılık seri bir şekilde
aracına bindi. Ali her zamanki gibi hazır bekliyordu ve yola çıktılar.
Daha stüdyodan tek bir kişi bile çıkmamıştı ki, Can Manay yoldaydı. Program öncesinde
partiye katılmayı düşünüyordu ama şimdi tek istediği biraz rahatlamaktı. Dengede olmak
Can’a öyle bir kararlılık ve kendini tanıma hali vermişti ki, ne istediğini düşünmesine,
seçmesine ve karar vermesine gerek yoktu, içten gelen bir şekilde biliyordu. Cep telefonundan
Cansu’yu aradı. Konuşma kısa ve özdü. Bir saat içinde Can’ın atölyesinde buluşacaklardı.
Atölye’ye ilk gelen Can’dı. Ali’ye kendisini bir saat sonra almasını söyleyip indi araçtan.
Atölyeden içeri girdiğinde ne bir ışık yaktı, ne de üst kata çıktı. Kapının yanındaki sandalyeye
oturup Cansu’nun gelmesini bekledi. Yerinden kalkmamak için kapıyı aralık bırakmıştı.
Kapının aralığından giren hava Can’ın suratını okşamaya başladığında, Can kafasını
arkasındaki duvara yaslayıp gözlerini kapattı. Anın sessizliği esen rüzgarın tenindeki
dokunuşunu daha da belirgin kılıyordu şimdi, tadını çıkardı. Dengede olduğundan mıydı neydi
bilmiyordu ama beyninde gereksiz hiçbir düşünce şekillenmiyordu. Kafasını yoran, kendisini
vakit kaybettirmiş hissettiren hiçbir fikre yer yoktu. Kendi benliğiyle saf, temiz ve ferahtı, aynı
suratına dokunan rüzgar gibi. Bu rüzgar Duru’yu ilk gördüğü günü hatırlattı.
Cansu geldiğinde, aralık olan kapıyı tereddütle ittirip kafasını içeri uzatarak Can’a
seslenmişti. Cansu’nun sesindeki tedirginliği duyan Can, gözlerini açarken istem dışı gülerek,
“Burdayım, girsene.” dedi sakince. Karanlık ve kapısı aralık olan atölyeye girmekte bir an
tereddüt eden Cansu, Can’ın komutuyla rahatlayıp karanlıkta yolunu bulmaya dikkat ederek
içeri girdi, kapıyı kapattı.
Cansu, “Nerdesin?” dediğinde Can oturduğu yerden sessizce ayağa kalktı ve Cansu’ya
doğru bir adım atarken sakince, “şşşş” diyerek susturdu. Atölyenin sessizliği kafasındaki
dengeyi daha da iyi hissetmesine neden olmuştu ve herhangi bir sesin kafasındaki huzurla
arasına girmesini istemiyordu. Cansu’nun dibindeydi.
Aydınlıktan karanlığa geçtiği için hâlâ ortamı görmekte zorlanan Cansu, ancak Can’ın eli
vücudunda hafifçe gezinmeye başlayınca onun karşısında dikildiğini anladı. Konuşmak için
ağzını açmıştı ki, Can parmağıyla hafifçe dudaklarına dokunup yine, “şşşş” diyerek susturdu
onu. Can’ın parmakları Cansu’nun dudaklarından kayıp memelerinde bir rüzgar gibi
gezinmeye başladığında, sessiz karanlıkta birbirlerinden sadece bir nefes uzaklıktaydılar. Can
suratını iyice yaklaştırdı, dudaklarını Cansu’nun sol yanağından kulak memesine kaydırıp
boynuna doğru indirirken Cansu’nun tenine o kadar hafif dokunuyordu ki, Cansu birazdan