akilah-azra-kohen-fi

Duru, kendisinden hızla uzaklaşan Göksel’i nasılsa sahne arkasında yakalayacağını
biliyordu ama onu hemen girişte bulacağı aklına gelmemişti. Bu sefer çok ileri gitmişti bu piç
ve şimdi de geri zekalı gibi orada öylece dikiliyordu. Duru yaklaştı sakince, Göksel’e doğru
yürürken elini incitmemek için parmaklarını gerip açtı ve onun kendisini görmemesini
sağlayacak bir açıdan yaklaşarak daha önce hayatında hiç atmadığı hızda ve sertlikle bir tokat
çaktı suratına. Duru’nun tokadı o kadar sertti ki, Göksel’in makyajı resmen tokadın çarptığı
yerde dağıldı ve Duru’nun eli net bir şekilde algılanacak kadar Göksel’in suratında izini
bıraktı. Ama Göksel hiç kıpırdamadı. Ne Duru’ya baktı ne de yediği tokadın acısıyla sıçradı.
Kıpırdama-dan öylece durdu gözleri uzaklarda bir yerde.
Duru durumun garipliğini algılasa da, Göksel’den gelebilecek herhangi bir karşılık
ihtimaline karşı tokadı atar atmaz uzaklaşmaya, hatta gerekirse koşmaya karar vermişti.
Koşmasına gerek kalmamıştı ama yine de tokattan hemen sonra birkaç adım geriye sıçramış,
Göksel’in donduğunu ancak ondan sonra anlayabilmişti. Göksel’in daldığı yere baktı, Deniz
ve Ada’yı gördü. Ada kendisiyle göz göze gelmemeye özen göstererek ezik bir fare gibi geçip
gitti yanından. Duru, Deniz’e doğru ilerlerken arkasında duran Göksel’in, sahneye çıkan
Ada’yı bir köpek gibi tıpış tıpış takip etmesine baktı. Göksel sanki şoktaydı, keşke birkaç tane
daha çaksaydım diye düşündü.
Deniz elindeki program kağıdına bakarak yaklaştığında, karşısında Duru’yu görünce
kocaman gülümsedi. Duru, “Seyrettin mi?” diye sordu sakince, sakinliği bir tuzaktı. Deniz’in,
Göksel’in tacizlerini görüp görmediğini anlamaya çalışıyordu. Deniz tabii ki seyretmişti,
Duru’nun neden kızgın olduğunu da, kızgınlığını gizlemeye çalıştığını da, kendisine kurduğu
tuzağı da biliyordu. Bıkmıştı bu çocukça çekişmeden. İkisinin arasındaki yoğun duygu birlikte
iyi dans etmelerine neden oluyordu, bu duygu nefretten kaynaklansa bile. Deniz buna saygı
duyacak kadar geliştirmişti kendini, böylesine güçlü bir duygunun izleyici tarafından da
algılandığını ama nefret olarak değil tutku olarak hissedildiğini biliyordu. Göksel’in aslında
Duru’yla hiçbir işi olmadığını, gerçek amacının Duru’yu taciz etmek değil, egosuna dersini
vermek olduğunu da biliyordu. Bazen bu dersi kendi de vermek istemiyor değildi. Sakince,
tüm bunlardan haberi yokmuş gibi, “Kusura bakma canım, bir sorun çıktı ses sisteminde, onu
halletmek zorunda kaldım.” diyerek kafasını hayır anlamında salladı. Ada son şarkısını
çalmaya başlarken Duru içindeki öfkeyi Deniz’in empati kurabilmesi için öyle bir saldı ki,
Deniz’e yalanan yerlerini gösterdi, nasıl da iğrenç bir şekilde tacize uğradığını, üstelik
Göksel’in koreografiyi kendi kafasına göre son dakika nasıl da değiştirdiğini, gösteriyi
kurtarmak için nasıl da zorlandığını anlattı öfkeyle. Deniz onu sakinleştireceğini bildiği tüm
empati kelimelerini ve hareketlerini uygulayarak onu sakinleştirip soyunma odasına kadar
uğurladı. Ada’nın şarkısı bitmek üzereydi, söz vermişti, sonuna yetişmek için hızla sahne
arkasına geri döndüğünde, Ada’nın sesini duydu. Şarkı söylüyordu. Deniz şaşırdı, bu bir ilkti.
Tedirginlikle dikkat kesildi. Kendisi için yazıldığını bilmediği bu muhteşem şarkıyı
beğenmişti.
- 4 -
Bu nasıl bir veda gecesiydi böyle? Deniz nasıl bulmuştu tüm bu sanatçıları? Bunlara
öğrenci denemezdi. Her biri kendi dalında çok başarılıydı. Deniz’i küçümsemişti. Salak bir