akilah-azra-kohen-fi

yerleştirmişti. Bu vakıf sayesinde Göksel’in ilk defa tek başına uyuduğu bir yatağı ve daha
önce kimsenin kullanmadığı temiz çarşafları olmuştu. Akrobasi yeteneği ve dayanıklı vücudu
dışında hiçbir yeteneği olmayan bu çocuk, vakfın himayesinde okumuş, girdiği üniversite
sınavlarını da kazanamayınca vakıf onu son bir umutla konservatuar sınavlarına sokmuştu.
Göksel’in sosyal yeteneklerinin çok zayıf olması her zaman bir problem olmuştu ama onun
hikayesini dinleyen herkes yardıma hazırdı ve Göksel nihayet konservatuarın dans bölümüne
başladığında artık sokakta bir gün açlıktan ölme olasılığı kalmadığını biliyordu.
Devlet Opera ve Balesi’nin gösterileri için sürekli seçmelere katılıyor ve hep de
seçiliyordu. Bunu sevdiğinden değil, kendisine ödenilen paraya ihtiyacı olduğundan
yapıyordu. Okulun ilk döneminde morarmış bir göz ya da açılmış bir kaşla okula gelmesi, onu
diğer öğrenciler arasında otomatikman popüler ve kızların gözdesi yapsa da, ikinci dönemin
başında, cinsiyetsiz enerjisi herkesi hayal kırıklığına uğratmıştı.
Periyodik aralıklarla moraran yüzünün ardındaki sır perdesinin, bir öğrencinin şahitliğinde
aydınlanmasıyla iyice imajı zedelenmişti Göksel’in. Gelir sağlamak için köhne bir pavyonda
koruma olarak çalışıyordu. Sürekli girmek zorunda kaldığı kavgalar, günlük yaşantısını
sürdürmesini engelleyecek hale gelmişti. Gelirini, Devlet Opera ve Balesi’ndeki gösterilere
katılarak telafi etmek daha az kazandırsa da daha kolaydı. Dans, öğrendikçe sevdiği bir şeydi.
Ona kolay geliyor ve daha da önemlisi müzikle birlikte kendi varoluşunu unutabiliyordu.
Duru, Göksel’le mesafesini koruyarak sahnenin öbür köşesinde provanın başlamasını
bekledi. Ekibin bildiği kadarıyla, kurumun sunmak istediği gösteri Shakespeare’in Bir Yaz
Gecesi Rüya’sı adlı eserinden esinlenilen bir oyundu, adı Yaz Geceleri olarak değiştirilmişti.
Bilmedikleriyse, oyunun, yönetimin politik görüşleri doğrultusunda sansürlenerek
değiştirilmiş ve gösteri kostümlerinin mutasıp bir şekilde tasarlanmış olmasıydı. Uzun lafın
kısası kızlar şalvar giyiyor, erkekler de fes takıyorlardı. Duru gösterinin yeni koreografisini
öğrenmek için hazırken, birden ekibin geri kalan kısmı gösteri salonuna doluşmaya başladı.
Toplamda 39 kişilik ekibin 28 kişisi salonun oturma bölümündeydi. Duyuru yapmak için
sahneye çıkan yeni sahne yönetmeni Kerim Kışıla, kendisine abartılı bir saygıyla verilen
mikrofona konuşurken Duru kulaklarına inanamadı. “Devlet Opera ve Balesi’nin çalışanları!
Yaz Geceleri adlı gösterinin yeni yönetmeni olarak kulağıma gelen bazı laflardan duyduğum
rahatsızlığı sizlerle paylaşmak için buradayım. Bazıları devletimizin opera ve balesi hakkında
uygunsuz şekilde konuşmaktaymış, bazıları şikayetçiymiş, alay etmekteymişler! Bu bazıları
sanmasınlar ki isimleri bilinmez.” dedi kendisini dinleyen topluluğa tek tek bakarak. Cebinden
çıkardığı listeyi sallarken, “Bu kurumun çatısı altında olan ve bu çatı altında kalmak isteyen
herkes şunu iyi bilsin. Artık burası sahipsiz bir yer değil. Bu listedeki isimler, her ne kadar
kendilerini çok akıllı zannetseler de gözümüz üstlerinde! Ya kendilerine gelip hak yolunda
işlerine devam edecekler ya da çekip gidecekler! Şimdi size bu isimleri açıklamayacağım, bu
kişilere bir şans daha vermeye karar verdik ve gözümüz üstlerinde, dikkatle onların
kendilerini düzeltmelerini bekliyor olacağız!!” diye devam etti.
Duru, etrafına bakınıp ekibin diğer üyelerinin suratındaki duyguyu tahlil etti, kimisi bıkkınla
konuşmanın bitmesini bekliyor, kimisi korkuyla dinliyordu. N’olduğunu anlamaya
çalışıyorlardı. Ne zamandır böylesine bir rejimle yönetilir olmuştu bir sanat kurumu!? Kerim
Kışıla denen adam, ülkenin bir zamanlar ünlü komedyenlerinden birinin oğluydu, hani bazı
insanların nasıl ve neden ünlü olduğunu düşünürsünüz ve onları geri kalandan ayıran hiçbir