akilah-azra-kohen-fi

Duru kapıdan girildiğinde, Deniz soğukkanlı ama rahatlamış bir enerjiyle onu kapıda
karşıladı ama ne onu öpmek, ne de ona dokunmak için bir çaba sarf etti. Duru’yla geçen onca
zamandan sonra, şimdi ona sevgi göstermek ya da ondan şefkat istemek gibi bir hatanın, aç bir
leoparla aynı kafeste kalmak gibi bir etkisi olduğunu biliyordu. En doğrusu, Duru’nun
sakinleşmesini ve kendisi isteğiyle yakınlaşmasını beklemekti. Nasılsa sakinlediğinde,
abartılı duygularının her birinin yerine sevgi ve pişmanlık gelecek ve bunu iyi bir sevişme
takip edecekti. Duru, Deniz’i görmezden gelerek kapıdan geçti, suratında samimi bir
gülümsemeyle insanlarla tokalaşmaya başladı. İlk yanına gelen Nihat, “Ay sen de kimsin!
Esmeralda, Quasimodo 14* biraz önce çıktı.” diyerek hemen espriyle, Duru’nun güzelliğinden
kaynaklanan gergin enerjiyi yumuşattı. Duru şalının yarı düşmüş bir şekilde hâlâ kafasında
olduğunu anlayıp tek hamleyle şalı kafasından çıkarırken espriye sempatiyle ve bir erkeğe
yakışan düzlükte, “Yok onu aramıyorum, onunla işim çoktan bitti. Merhaba, ben Duru.”
diyerek cevap verdi.
Normalde kendisini Deniz’in nişanlısı olarak tanıtan Duru, Deniz’e olan kızgınlığından
dolayı bu gece sadece kendi adını söyledi. Şadiye bu genç, güzel ve kahrolası kadının kim
olduğunu anlayamadı. Duru, Aysun’la tokalaşırken, Şadiye de Duru’dan hoşlanıp
hoşlanmayacağını hesaplıyordu. Kız çok güzeldi ama model olmadığı kesindi, model ya da
oyuncu olsa piyasaya çoktan düşerdi, böyle bir güzellik uzun süre saklı kalamazdı. Şadiye
böyle bir kadının kesinlikle birilerine ait olduğunu bilirdi, bu kadar güzel bir kadın ya
sahiplenilir ya da yok edilirdi. Toplum güzelliği ödüllendirmek üzere değil, lanetleyip yok
etmek üzere, çirkin insanlar tarafından kurulmuş bir sitemle yönetiliyordu ve insana ilham
veren her şey gibi güzellik de, kontrol altına alınması gereken bir tehlikeydi. Kızın Deniz’le
bir ilgisi yok gibiydi, Can Manay da kızın gelişini pek umursamamıştı, kız onun olsa en
azından karşılardı diye düşündü. Odada Deniz ve Can dışındaki herkes kızın kim olduğunu
düşünürken, Deniz, “Duru benim nişanlım.” diyerek konuya açıklık getirdi, Şadiye’nin
kafasında dolanan düşmanca düşünceyi hissetmiş ve Duru’yu koruma altına almıştı.
Şadiye duyduğundan hoşlanmasa da ayağa kalkıp sevgiyle, “Merhaba Duru.” diyerek
karşıladı onu, ne de olsa Deniz’in nişanlısıydı.
Duru karşısında Şadiye Reha’yı görünce bir an şaşırdı. Deniz’in bu kadından nasıl
tiksindiğini bilirdi. Şadiye nerdeyse iki senedir, Deniz’in kendi bestelerinden oluşan bir
albüm yapması için birçok aracı koymuş ama bir türlü Deniz’i ikna edememişti. Bu gece
Şadiye Reha’yla geçecek bir akşam yemeği Deniz için yeterince sıkıcı olacaktı ve bu durum
Duru’ya oldukça eğlenceli geldi. Ve Can Manay’ın neden kendilerini yemeğe çağırdığını da
anlamış oldu. Bu yemeği Şadiye Reha’nın ayarlattığından emindi. Neşeyle, keyfi yerine o an
gelmiş biri olarak Şadiye Reha’ya, “Merhaba Şadiye Hanım. Ne güzel ya, Deniz sizi çok
sever, en büyük hayranlarınızdandır.” diyerek selamladı. Duru’nun kelimelerindeki tahriki
duyan Deniz sırıtırken Duru’ya meydan okuyarak bakıyordu. Şadiye gözleri parlayarak, “Ne
güzel, ben de uzun zamandır takip ediyorum Deniz’i, çok güzel bir tesadüf oldu bu, bi akşam
bana da gelin.” dedi.
Can, Şadiye’nin Deniz’i gördüğünde ne kadar da sevindiğine dikkat etmişti, herifin
yakışıklılığına yormuştu bu ilgiyi, sohbetlerine katılmasa da konuşurlarken habire Şadiye’nin
Deniz’e albüm çıkarmak için tam zamanı olduğunu söylediğini duymuştu, önemsememişti.
Duru’nun varlığı dışında hiçbir şey önemli değildi ve sohbetleri dinlememişti bile ama şimdi