akilah-azra-kohen-fi

durduğu köşeden hâlâ kendisine bakmakta olduğunu düşünerek dans etti, o köşeye hiç
bakmadan hayatında ilk defa dans eden biri için umursamazca ve doğallıkla dansına devam
etti.
- 9 -
Deniz yorgun gözlerle saatine bakıp gecenin son müziğinin çalması için zamanın geldiğini
kontrol ettiğinde, müziği duyabilen herkes dans ediyordu artık, Can Manay haricinde. Uzaktan
selamlaştılar.
Deniz, müziğin yükselen ritmine rağmen Göksel’in kendi kendine sallanan Ada’ya,
çevikliğinden arınmış bir şekilde sakince yaklaştığını gördüğünde rahatladı. İzlenmeye değer
bir şey diye düşünerek dikkatle baktı bu iki genç insana. Ada kendi kendine iki yana
sallanırken Göksel ürkek denilebilecek sakinlikte, kızın etrafında ona gereğinden fazla
yaklaştığını düşündüğü herkesi uzaklaştıran enerjisiyle meydan okuyarak bir kez dolandı ama
Ada bu dolanışı fark etmedi bile, galiba gözleri kapalıydı. Göksel oluşturduğu bu boşluğun
ortasında çok değerli bir şey varmış gibi Ada’yı izlemeye başladı, dakikalar sonra Ada
aniden sallanmayı bırakıp önce etrafındaki boşluğu, sonra arkasında kendisini izleyen
Göksel’i fark ettiğinde Deniz izlediği şeyin özelliğini anladı. Ada’nın tuhaf hareketi, Deniz’in
kafasında mazide bir saçmalık olarak kalmıştı bile. Ada kendisine bakan Göksel’i görünce
gözlerini yine kapadı, sallanmaya devam etti. Göksel’in orada öylece durup kendisini sonsuza
kadar seyredebileceğini biliyordu, kafasından Deniz’i atabilmek için bundan daha fazlasına
ihtiyacı vardı. Gözleri kapalı sallanırken çok küçük bir hareketle sadece kollarını Göksel’e
doğru uzatması yeterli olacaktı.
Göksel, Ada’nın kendisine doğru uzanan kollarının davetine katılırken hiç tereddüt etmedi.
Kaslı kolları ve çıplak vücuduyla Ada’yı kollarının arasına alırken, etrafta ikisini izleyen
kalabalık bu büyülü boğaadamla, muhteşem müzik yapan çirkin kızın birbirleri için yaratılmış
olduklarını düşündüler.
- 10 -
Uyumak imkansızdı. Deniz’in iğrençliği, içinde tamamen nefrete dönüşmüştü ama uyumasını
engelleyen o değildi. Attığı onca tokattan, ettiği onca hakaretten sonra Can Manay’ın son
bakışı çıkmıyordu aklından. Siyah gözlerini kırpmadan anlayışla bakmıştı yüzüne. O gözler bir
şeylerin anahtarıydı, güzel olduklarından ya da çok anlamlı olduklarından değil,
derinliklerinde kaybolacak kadar korku verdiklerinden bakılasıydılar. Cesaret eden, bekleyen,
dingin, savaşçı gözler bir an da olsa Duru’nun sorgulayan, merak eden, hırçın gözleriyle
karşılaşmış ve Duru’ya geri kalan her şeyi önemsiz kılacak duygular yüklemişlerdi. Can
Manay’ın şimdi, gecenin bu saatinde bile, yan evde uyumadan kendisini beklediğini biliyordu.
Şu an yataktan kalksa ve kapısına gitse, sorgulamadan içeri alırdı onu. Bu düşünce önce bir
olasılık gibi yayıldı beyninde, sonra bir güdüye dönüştü bedeninde. Duru yataktan kalkarken,
kendini test eden bir kobay gibi hissetti. Kendi deneyinde, denekti. Yavaşça merdivenlerden
indi, salonda, açık televizyon karşısında iki büklüm kıvrılmış uyuyan Deniz’e baktı. Koltukta
kıvrılmış haline hissettiği anlık acımanın yerini, kendisine ihanet eden birine bakıyor
olduğunu düşünür düşünmez öfke aldı. Kendisiyle konuşmaya çalışmamıştı bile, yukarıya