akilah-azra-kohen-fi

Can sarsılmıştı, sarsılması duyduklarından ya da eskiden olanları hatırlamaktan değil,
tanıştıkları uzun yıllar boyunca Eti’nin ilk defa kendisine ‘geçmişi’ şimdi hatırlatıyor
olmasındandı.
- 9 -
Özge toprak yolda hızlı adımlarla yürüyordu, tırların bıraktığı derin tekerlek izlerini bir
süre takip ettikten sonra kestirmeden durağa doğru yönelmişti. Kızgındı, hayır, öfkeliydi.
Otobüse binecek, doğru Can Manay’ın stüdyosuna gidecek, onunla yüzleşene kadar dışarıda
bekleyecek, eğer ulaşamazsa kliniğine gidecek ve orda binanın önünde bekleyecek ve
gerekirse dışarıdan ona bağıracak, meydan okuyacaktı! Polise gidecek, savcılığa gidecekti!
Can Manay’ın yaptığı haksızlığı anlatacaktı. Kimsenin, hayatını mahvetmesine seyirci
kalmayacak, karşısında ülkenin, hatta dünyanın bile en güçlü insanı olsa kendi hakları adına
onunla savaşmanın yolunu bulacaktı. Ama nasıl ispatlayacaktı, Can Manay’ı neyle
suçlayacaktı? Kimi şahit gösterecekti? Lanet olsun bu dünyanın nesi vardı! Can Manay’ın
kendisini işten attırdığına inanamadı. Tekrar tekrar röportajı düşündü, acaba gıcık olduğu
herkese mi yapıyordu bunu? Bunu hak etmiyordu!
Sadık’ın arabasının ne kadar zamandır onu takip etmekte olduğunu bilmiyordu ve yanından
geçip gittiği durağın nerdeyse 500 metre geride kaldığını fark ettiğinde aklından geçen son
düşünce, bu ülkeden gitmekti. Can Manay gibi bir devle savaşmanın hiçbir yolu olamazdı,
kabul etmek istemese de biliyordu. Can kendisi gibi devlerin arasında kendi üstünlüğünü
korumaya adanmış bir sistemin en gelişmiş parçasıydı ve eğer birilerini etrafta görmek
istemiyorsa, o kişi etrafta görünmezdi. Özge mahvolduğunu düşünürken yanında onu takip eden
arabanın şoförü ikinci kere, “Özge Hanım lütfen! Arabaya biner misiniz?’’ diye seslendi.
Özge’nin öfkesi hissettiği tüm duygulardan daha baskındı ve Sadık’a ne anlatması
gerektiğini de bilmiyordu aslında. Can Manay’la toplamda yarım saat geçirmişti, kendisine
böylesine cephe aldıracak ne yapmıştı, düşündü... Akıl hastanesinde yatmasıyla ilgili
olmalıydı ama emin olamadı çünkü birçok şey olabilirdi. Can Manay prensipleri olan bir
adamdı, kızı çok beceriksiz bulmuş ve aşağılamıştı. Belki böylesine beceriksiz birinin
sektörde çalışmasına karşıydı ama bu kadar basit olamazdı. Sadık gibi, ciplerde özel şoförle
gezen bir adamın kendisiyle görüşmeye gönderilmesinin daha anlamlı bir nedeni olmalıydı.
Can Manay’ın hastanede yattığına dair bir belge bulmuştu ama hikayenin gerisi yoktu. Doğru
olup olmadığından bile emin değildi. On bin dolar, tek cümlelik bir hikaye için iyi paraydı
ama aceleci davranmak yerine durumu sakinleştiğinde değerlendirmeliydi. Öfkeden patlamak
üzereydi.
Özge, Sadık’ın oturduğu koltuğun camına yürüdü, bekledi. Sadık camı açmadı, onun yerine
kapıyı açtı. Arabaya binmesi bekleniyordu kendisinden ama öfkesi öylesine sarmıştı ki
bedenini, daha sonradan kendisini deli gibi gösterecek bir olaya meydan vermemek için
binmemesi gerektiğini biliyordu. Hareket etmeliydi, durursa patlayabilirdi. Zaten karşısındaki
adamın kendisiyle ilgilendiği, bir iş falan teklif ettiği de yoktu, tek istedikleri bilgiydi. Özge
durumu biraz abartıp pazarlığını güçlendirmeye karar verdi.
Açtığı kapıdan Özge’nin arabaya binmeyeceğini anlayan Sadık, tek bir hamlede araçtan
indi. Kızdaki öfke, Can Manay’la bu kız arasında geçen olayı ya da konuyu daha da merak