volumen xxiii. - Archive ouverte UNIGE

201 . COMMENTARIUS IN GENESIN. . 202
qnum Abram ipse qui ex sacro genere Sem et Eber
oriundus erat, in profundo superstitionum gurgite
cum pâtre suo et avo demersus fuerit. Ideo multi
'fuisse Sem divinant: quibus ne subscribam multis
causis impedior : neque enim Dominus virum aeterna
memoria dignum novo tantum et obscuro nomine
indicasset, ut maneret ignotus. Deinde probabile
non est ex oriente migrasse in Iudaeam, et ex
Mose nihil tale colligitur. Tertio si habitasset Sem
in terra Ghanaan, non ita flexuosis ambagibus vagatus
esset Abram, ut antehac retulit Moses, donee
suum atavum salutasset. Plurimum vero ponderis
habet quod admonet apostolus (Heb. 7, 3) hunc
Melchi8edec quisquis fuerit, nobis sine ulla origine
quasi e nubibus delapsus esset, in medium proferri,
et sine mentione ulla mortis sepeliri eius nomen.
In homine autem ignoto clarius refulget mirifica
Dei gratia, quod inter mundi corruptelas solus in
terra ilia integer ac sincerus fuerit pietatis cultor
et cu8tos. Omitto deliria quae Hieronymus ad Evagrium
coacervat: ne lectoribus sine fructu molestus
sim, adeoque putidus. Salem pro Ierosolyma accipi
libenter credo, atque haec opinio magis recepta est.
Quanquam si quis malit contrariam sententiam amplecti,
quod oppidum fuerit in planitie si turn, non
repugno. Hieronymus hae in parte varius est:
quod tarnen alicubi narrât, aetate sua quaedam adhue
vestigia palatii Melchisedec superfuisse, ex veteribus
ruinis mihi non fit verisimile. Nunc videndum
superest quomodo insculptam habuerit Melchisedec
figuram Christi, et fuerit quasi àvthviioç.
Verba sunt Davidis Psal. 110, 4: Iura vit Dominus,
et non poenitebit eum: Tu es saoerdos in aeternum
secundum ordinem Melchisedec. Prius eum
in 8ede regia locaverat, cui nunc vendicat sacerdotii
honorem. Constat autem sub lege sie distineta
fuisse duo haec officia, ut regibus nefas esset sacerdotium
arripere. Ut demus verum fuisse quod
narrât Plato, et passim occurrit apud poetas, receptum
olim fuisse communi gentium usu, ut rex idem
esset ac sacerdos: in Davidem et eius posteros nullo
modo quadrabat, quos lex vetabat alteram munus
prorsus attingere. Ergo quod veteri lege divinitus
constitutum fuerat, in huius sacerdotis persona abrogari
oportuit. Nee abs re apostolus sacerdotium
vetusto illo et umbratili praestantius notari contenait,
quod iureiurando sancitur. Porro donee ad
Christum ventum fuerit non reperietur, iste rex ac
sacerdos, qui inter omnes emineat. Quemadmodum
autem nemo exstitit, praeter Christum, qui Melchisedec
dignitate aequaret, nedum praecelleret: ita
bine colligimu8, in illius persona oblatam fuisse
patribu8 Christi effigiem. Nee sane David similitudinem
a se confictam profert : sed quare divinitus
ordinatum fuerit Christi regnum, et quidem iureiurando
interposito, testatur, nee dubium est quin
idem per manus iam olim a patribus traditum foret.
Summa est, Christum ita fore secundum a
Deo regem ut etiam in sacerdotem ungatur, et quidem
perpetuum, quod nobis cognitu plusquam utile
est, ut discamus regiam Christi potentiam coniungere
eum sacerdotis officio. . Idem ergo qui unicus
et aeternus constitutus est sacerdos, ut nos Deo
reconciliaret, ac peracta expiatione intercederet pro
nobis, rex etiam immensa virtute pollet ad tuendam
salutem nostram, nosque suo praesidio tuendes.
Ita fit ut eius patrocinio freti intrépide nos sistamus
coram Dei facie, quern scimus fore nobis propitium :
et invicto eius brachio confisi secure gloriemur
contra omne hostium genus. Qui vero alteram
munus séparant ab altero, Christum lacérantes,
fidem dimidia sua fultura privatam labefactant.
Notandum etiam quod rex aeternus vocatur Christus
instar Melchisedec. Nam quum eius vitae
nullum assignet finem scriptura, quasi superstitem
omnibus saeculis relinquit, certe non temporalis,
sed aeterni regni figuram nobis pingit vel adumbrat
in eius persona. Quum vero Christus morte sua
munus sacerdotis peregerit, sequitur uno illo sacrificio
semel placatum esse Deum, ut non aliunde
iam petenda sit reconciliatio. Quare atrocem illi
iniuriam faciunt, ac honorem divinitus illi iureiurando
datum nefando sacrilegio eripiunt quicunque
vel alia erigunt sacrificia expiandis peccatis, vel
alios sacerdotes fabricant. Atque utinam id prudenter
expensum fuisset a vetustis ecclesiae scriptoribus.
Neque enim tarn frigide, imo tam inscite
transtulissent ad panem et vinum similitudinem
Christi et Melchisedec, quae longe in aliis rebus
consistit. Putarunt imaginem esse Christi Melchisedec
quia panem et vinum obtulit. Addunt enim"
Christum corpus suum, qui panis est vivificus, et
sanguinem, qui spiritualis est potus, obtulisse. Atqui
apostolus dum in epistola ad Hebraeos (Heb. 7,1)
exactissime colligit, et sigillatim exsequitur quidquid
simile cum Christo habuit Melchisedec, de pane et
vino verbum non facit. Si vera esset Tertulliani
et similium argutia, nimiae negligentiae fuisset,
singulas partes quae levis momenti erant excu^
tiendo, praecipuum caput ne una quidem syllaba
dignari. De sacerdotio autem quum tam prolixe
et accurate disputet apostolus, quam crassa esset
ista oblivio, insigne sacrificium, in quo tota vis
sacerdotii inclusa erat, non attingere? Ex benedictione
et decimis honorem eius probat: quanto
illud ad rem aptius quadrabat, non agnos, aut
vitulos, sed mundi vitam (hoc est Christi corpus
et sanguinem) in figura obtulisse? His rationibus
abunde refellitur veterum commentum. Quanquam
ex verbis Mosis satis luculenta refutatio sumi potest.
Neque enim illie lègitur quidquam fuisse oblatum
Deo, sed uno contextu sic habetur: Obtu-