volumen xxiii. - Archive ouverte UNIGE

621 COMMENTARIUS IN GENESIN. 622
aulicis opibus, quia sibi nihil melius esse ducebat
quam vilescere, ne eum terrena dignitas a regno
Dei separaret. Spreverat ante illecebras omnes quae
eius mentem occupare possent in Aegypto: nunc
ulterius progredi necesse habet, ut deposito honore
ad ignobilem statum descendat, filiosque suos a spe
successions ablactet. Seimus quam anxie laborent
alii, turn ne ipsi minuantur, turn ut integram fortunam
posteris relinquant: atqui Ioseph per annos
sexaginta hue tantum omnia studia impendit quomodo
se et suos in ordinem cogeret, ne sua cos
magnitudo a tenui grege Domini arceret. Denique
serpentes imitatus est, qui exuvias suas abiiciunt,
ut vetustate exuti, novum vigorem colligant. Vidit
abnepotes ex sua stirpe: cur non una cum liberis
crescit etiam sollicitudo ut illis prospiciat? Verum
nulla illi vel nobilitas vel opulentia tanti est quin
malit pastoritiae vitae addictos contemni ab Aepyptiis,
ac censeri in familia Israel. Caeterum in
numerosa sobole, vivo adhuc et superstiti Dominus
gU8tum aliquem suae benedictionis praebuit, unde
8pem liberationis conciperet. Nam inter tot tentationes
operae pretium fuit quibusdam subsidiis animari
et fulciri, ne succumberet.
24. Et dixit Ioseph fratribus suis. Primusne
an ultimus fratrum mortuus fuerit Ioseph, an pars
aliqua supervixerit, incertum est. Hie quidem Moses
sub fratrum nomine non solos germanos, sed
cognatos alios complectitur. Quosdam vero ex singulis
familiis primarios fuisse eius iussu vocatos
existimo, a quibus tota gens certior deinde fieret.
Quanquam autem alios quoque patriarchas idem
mandasse credibile est, quia omnium ossa pariter in
terram Chanaan delata sunt: specialis tarnen unius
Ioseph fit mentio ob duas causas. Nam quum
propter summam autoritatem coniecti essent in eum
omnium oculi, merito debuit illis praeire, et sollicite
cavere ne cui remoram iniiceret dignitatis suae
splendor. Secundo, magnopere ad exemplum interfuit,
cognosci a toto populo, eum qui regno Aegypti
secundus praeerat, posthabito tanto honore, gradu
suo fuisse contentum, ut tantum nudae promissionis
haeres foret.
Ego moriar. Perinde valet loquutio ac si iuberet
fratres suos bene sperare se mortuo, quia immortalis
sit Dei Veritas ; nam eos pendere non vult a sua
vel alterius vita, ut Deo ullum terminum praescribant,
sed patienter quiescere, donee opportunum
adveniat tempus. Unde autem haec tanta illi cer-
titudo, ut futurae redemptions testis sit ac sponsor,
nisi quod a patre sic edoctus fuerat? Neque enim
Deum ei apparuisse legimus, vel oraculum per
angelos e coelo fuisse allatum: sed quia oerto persuasus
erat Iacob doctorem et prophetam divinitus
fuisse creatum, qui foedus salutis apud se depositum
ad alios transmitteret, non minus secure in eius
testimonium recumbit quam si oblata fuisset aliqua
visio, vel angelos e coelo delapsos vidisset. Nisi
enim verbi auditus ad fidem nobis sufficiat, indigni
sumus quibuscum agat Deus, quern fraudamus suo
honore. Non quod fides ab hominibus pendeat,
sed quia per os hominum loquentem Deum audit,
et externa eorum voce patitur altius se deduci.
Deus enim quod per homines pronunciat, spiritu
suo obsignat in cordibus nostris. Ita neque alibi
quam in ipso fundata est fides: et tarnen hominum
praedicationi non deest suum pondus et réverentia.
Ita compescitur proterva eorum curiositas qui visionibus
inhiantes ordinarium ecclesiae ministerium
contemnunt, ac si absurdum foret: Deum, qui
olim patribus e coelo se ostendit, vocem e terra
emittere. Atqui si reputarent quam magnifiée
in filii unigeniti persona semel ad nos descendent,
non ita improbe appeterent coelum quotidie sibi
aperiri. Ut tarnen hoc taceam, quum videant
Ioseph, qui patribus hac in re inferior erat quod
nullius oraculi particeps, pietatis doctrina ab ipsis
imbutus fuerat, pari fide cum illis certare, nimis
ingrati sunt ac maligni si huius gratiae societatem
fastidiant.
25. Visitando visitabit Deus vos. His verbis
innuit quasi oblivione sepultos fore, quamdiu manebunt
in Aegypto. Et certe perinde fuit illud exsilium
ac si Deus tergum illis ad tempus obverteret.
Ioseph tarnen in eum mentis oculos intendere non
desinit: sicuti habetur apud prophetam, exspectabo
Dominum, qui abscondit faciem suam a domo Iacob
(Isa. 8, 17). Hic etiam locus clare docet quorsum
spectaverit tarn anxia sepulcri electio, nempe ut
redemptionis sigilluin foret. Postquam enim fiaelem
esse Deum asseruit, qui praestabit suo tempore quod
pollicitus est, continuo post fratres suos adiurat, ut
ossa sua transférant. Illae utiles erant reliquiae,
quarum aspectus clare personabat, hominum morte
minime exstinctum esse aeternum Dei foedus, in
quo Ioseph tuto quiescere iubet posteros. Nam
iusiurandum Dei adducere satis habet, ut de suo
exitu nihil dubitent.