volumen xxiii. - Archive ouverte UNIGE

493 COMMENTARDJS IN GENESIN. 494
dixit: Cur rupisti super te interstitium? et vocavit
nomen eins Peres. 30. Et postea egressus est frater
eius ad cuius manum erat coccinum : et vocavit nomen
eius Zeräh.
1. In tempore ipso descendit, etc. Priusquam
ulterius in narranda historio Ioseph procedat, Moses
inserit genealogiam Iuda: in qua plus operae ideo
impendit quia inde originem ducturus erat Redemptor:
neque enim sine iactura, continua eius
tribus series ignorari potuit, unde petenda erat salus.
Et tarnen hic non ceîebratur gloriosa nobilitas: sed
huius quoque familiae summum dedecus traducitur.
Nihil refert quod filiis Iuda animos inflare debeat:
sed potius pudorem ineutere. Quanquam autem
prima specie talibus probris nonnihil maculari videtur
Christi dignitas: quia tarnen hie quoque spectator
ilia exinanitio, cuius meminit Paulus (Phil. 2, 7),
potius in eius gloriam redundat quam ut vel minimum
aliquid ex ea detrahat. Primum, Christo
sumus iniurii, nisi unus ad delendas ignominias
nobis sufficiat, ex quibus increduli arripiunt scandali
materiam. Deinde seimufc in eo maxime fulgere
divitias Dei, quod Christus carnem nostram induens,
in nihilum redigi voluit. Denique probris infame
oportuit esse ipsius genus, ut eo uno contenti nihil
extra eum quaeramus: imo ne in ipso quidem quaeramus
splendorem terrenum, sicuti carnis ambitio
semper in earn partem nimis proelivis est. Haec
igitur duo notemus, peculiariter honorem haberi
tribui Iuda, quae divinitus electa erat, unde emergeret
mundi salus: deinde ipsis hominum personis
minime honorificum esse Mosis sermonem, nee quidquam
sibi vel patribus arrogent Iudaei.. Interea
meminerimus Christum nihil gloriae mutuari a suis
maioribus, imo nihil habere gloriae in carne repositum,
cuius praeeipuus et maxime illustris in cruce
triumphus fuit. Porro Jie maculae, quibus aspersum
fuit eius genus, nos offendant, sciamus immensa eius
puritate non secus omnes ipsas elui, ac sol quidquid
foetoris est in terra et aëre absorbons, mundum
purgat.
2. Et vidit ibi Iehudah filiam vi/ri Chenanaei.
Quod negotiatorem vertunt quidam, mihi non placet.
Perversam enim libidinem Iuda insimulat Moses,
quod uxorem sibi sumpserit ex ea gente cum qua
divinitus aeternum filiis Abrahae dissidium indictum
erat. Neque enim vel ipsum, vel alios fratres latebat
hac lege se peregrinari in terra Chanaan, ut postea
excisis ac perditis incolis, promisso eius dominio
potirentur. Merito itaque hoc in vitio députât
Moses, quod se vetitae affinitäti implieuit Iudas: et
Dominus tandem soboli Iudae suseeptae maledixit,
ne Iudae nasceretur prineeps et caput familiae, ne
etiam ex ea Christus descenderet. Hoc quoque
kiter exercitia patientiae Iacob numerari debet, quod
improbus illi nepos ex Iuda natus est, cuius eum
malitia non latuit. Iuvenem e medio sublatum
fuisse Dei vindieta dicit Moses. De aljis quos cito /
mors eripuit in primo aetatis flore non idem dicitur.
Insignem ergo et omnibus notam malitiam
fuisse non dubito, cuius poena in morte apparuit.
Quanquam autem patriarchae acerba per se fuit
tentatio, nihil tarnen eius animum magis cruciavit
quam quod vix sperare poterat ratam fore Dei promissionem,
ut penes nequam ac perditos homines
maneret gratiae haereditas. Certe inter humanae /
felicitatis partes censetur polytechnia. Sed haec /
saneti viri peculiaris erat ratio, quod Deus semen
illi electum et benedictum promiserat: nunc vero
una cum sobole augeri videt ac pullularo maledictionis
semen quod speratam gratiam obruat. Dicitur
quidem et malus fuisse coram Domino, non tarnen
hominibus obscura fuit eius improbitas, sed
intelligit Moses non laborasse tantum communibus
vitiis, quin potius ita sceleribus fuisse deditum, ut
non fuerit tolerabilis coram Deo..
7. Et interemit eum Iéhova. Seimus longam
vitam censeri inter Dei dona: idque merito: nam
quum hic minime sit spernendus honor, creari nos
ad imaginem Dei, quo diutius quis in mundo âlitur,
ut quotidie sentiat paternam erga se Dei curam,
hoc liberalius a Domino tractari certum est: imo
inter tot miserias quibus referta est vita, eminet
tarnen haec Dei bonitas, quod nos ad se Deus invitât,
atque in sui cognitione exercet: simulque
tanta dignitate ornat, dum imperio nostro subiicit
quidquid in .mundo est. Quare nihil mirum quod
Deus beneficii loco vitam hominibus prorogat. Unde
sequitur, quum immatura morte tolluntur impii, illis
infligi scelerum poenam: perinde enim est ac si
iudicium ferret e coelo Dominus, indignos esse quos
terra sustineat, indignos qui communi luce fruantur.
Discamus itaque, quamdiu in mundo nos Deus retinet,
meditari eius bénéficia, quo alacrius pro se
quisque studeat vitam ab eo receptam in eius laudem
referre. Quanquam autem hodie quoque mortis
celeritas inter Dei flagella deputanda est, quia perpetuo
viget doctrina ilia: Viri sanguinum, et dolosi
non dimidiabunt dies suos: (Psalm. 55, 24) hoc
tarnen iudicium Deus sub lege magis exercuit, quum
obscurior adhuc foret futurae vitae cognitio: neque
enim ex quo. resurrectio nobis in Christo patefacta
est, tantopere mortem horrori esse convenit. Atque
hoc inter nos et veterem populum discrimen alibi
notatum est: nunquam tarnen generalis régula statui
potuit, placere domino, vel caros esse quorum vita
diuturna esset: quin potius interdum in poenae cumulum
protraxit Deus reprobis vitae tempus. Et
scimus Cain fratri suo Abel pluribus saeculis fuisse
superstitem. Sed quemadmodum temporalibus Dei
beneficiis non semper, neque in omnibus constat