volumen xxiii. - Archive ouverte UNIGE

211 COMMENTARU US IN GENESIN. 212
»
non moveret, tarnen extra tabernaculum per visionem
educi potuit. Quaeritur nunc de quo semine
intelligenda sit promissio. Et certum est neque
posteros Ismaelis, neque Esau in hoc ordine censeri :
quia legitimum semen a promissione censetur, quam
Deus residere voluit in Isaac et Iacob. De posteris
tarnen Iacob eadem oritur dubitatio: quia multi
qui ab eo genus traxerunt secundum carnem, quum
dégénères essent atque alieni a fide patrum, se ipsos
abdicarunt. Respondeo, sententiam hanc promiscue
ad totum populum extendi, quem Deus
sibi adoptavit. Sed quia multos sua infidelitas alienavit,
veniendum est ad Christum, qui veros et genuino8
filios ab adulterinis discernit. Hoc modo
Abrae posteritas redigitur ad paucitatem, ut deinde
magis augescat. Nam in Christo colliguntur etiam
gentes, et fide inseruntur in corpus Abrahae, ut
locum habeant inter legitimus eius filios. Qua
de re plura decimo septimo capite dicenda rursus
erunt.
6. Et credidit Domino. Quam uberem et reconditam
doctrinam contineat hie locus nemo nostrum
coniieeret, nisi facem nobis praetulisset Paulus
(Rom. 4, 3). Sed boc mirum est, ac prodigii simile,
quod quum spiritus Dei tantam lucem accenderit,
clausis tarnen oculis plerique interpretum, non secus
atque in noctis tenebris, vagentur. Iudaeos
omitto, quorum nota est caecitas. Sed qui Faulum
habebant dilueidum interpretem, tarn insipide dépravasse
hunc locum, prodigii loco (ut dixi) habendum
est. Quanquam inde apparet nullam in rem
saeculis omnibus Satanam magis incubuisse quam
ut gratuitam fidei iustificationem, quae hic diserte
asseritur, vel exstingueret, vel suffocaret. Verba
Mosis sunt: Credidit Domino, et reputavit illi ad
iustitiam. Laudatur priore loco fides Abrae, qua
Dei promissionem amplexus est. Secundo additur
fidei elogium, quod inde iustitiam adeptus sit Abram
coram Deo, idque imputatione. Nam verbum 3ET1
quo utitur Moses, relative ad iudicium Dei positum
est, sicuti Psalm. 106, 31 ubi dicitur zelus Phinees
esse illi imputatus in iustitiam. Quid tarnen hoc
valeat, melius ex antitheto patebit. Levit. 7, 18
dicitur: Expiatione facta non imputabitur homini
iniquitas. Rursum 17, 4: Sanguis imputabitur illi
viro. Ita 2. Samuelis decimo nono v. 19 dicit Semei :
Non imputet mihi rex iniquitatem. Cui affine est
quod habetur 2. Regum, 12, 15: Non imputabant
viris quibus dabant pecuniam ad opus, hoc est, non
exigebant rationem pecuniae: sed illos fide sua sinebant
administrare. Nunc ad Mosen redeamus.
Quemadmodum reos esse ooram Deo intelligimus
quibus imputatur iniquitas: ita quibus imputât iustitiam,
eos probat quasi iustos: quare iustitiae
imputatione in numerum et ordinem iustorum receptus
fuit Abram. Paulus enim ut vim ac na-
turam, vel qualitatem iustitiae huius distincte
ostendat, deducit nos ad coeleste Dei tribunal.
Ideo insulse nugantur qui hoc ad famam probitatis
trahunt, quasi vir iustus et rectus fuerit habitus
Abram. Nee minus inscite textum corrumpunt
qui dicunt Abram tribuisse Deo gloriam iustitiae,
ut eius promissis tuto acquiescere auderët, fidelem
ilium ac veracem agnoscens: quamvis enim non
exprimat Moses nomen Dei, tarnen usitata loquendi
ratio in scripturis omnem ambiguitatem tollit. Denique
non minoris stuporis quam impudentiae est,
quum hoc illi imputatum fuisse dicitur in iustitiam,
alium sensum comminisci quam fidem Abrae fuisse
pro iustitia apud Deum. Sed absurdum esse videtur,
iustificatum esse Abram, quod aeque numero-
8um crediderit fore semen suum atque Stellas coeli.
Neque enim potuit esse nisi particularis fides, quae
ad integram hominis iustitiam minime sufficit.
Deiude. quid terrena et temporalis promissio ad
aeternam salutem valuit? Respondeo, istud Credere
cuius meminit Moses, non ad unum membrum restringi,
sed complecti totam promissionem quae hie
refertur: deinde Abram non ex praesenti tantum
oraculo aestimasse promissum semen, sed ex aliis
ubi addita erat specialis benedictio. TJnde colligimus
non vulgare nee quodlibet semen sperasse, sed
in quo benedicendus erat mundus. Si quis pervicacius
insistât, coacte ad Christum torqueri quod de
liberis Abrae communiter dictum est: primum negari
non potest Deum promissionem ante servo suo
factam, nunc rursus iterare, ut eius querimoniae
respondeat. Diximus autem, et res ipsa clare demonstrat,
promissae benedictionis intuitu compulsum
fuisse Abram ut tantopere semen optaret.
Unde sequitur, hanc promissionem non arreptam ab
illo fuisse seorsum ab aliis. Verum ut hoc totum
remittam, considerandjim esse dico quid hie agatur,
ut inde fiat de fide Abrahae iudicium. Deus non
hoc vel illud tantum servo suo promittit, qualiter
specialibus interdum beneficiis citra paterni sui
amoris gustum incredulos quoque adspergit: sed se
propitium illi fore testatur, et praesidio gratiaque
sua fretum in salutis fiducia confirmât. Nam cuius
Deus est haereditas, is non caduco gaudio exsultat,
sed quasi iam in coelum sublatus, solido aeternae
vitae gaudio fruitur. Imo hoc axioma tenendum
est, omnes Dei promissiones quae fidelibua destinantur,
ex gratuita Dei misericordia fluere, et testimonia
esse paterni amoris, ac gratuitae adoptionis,
in qua fundata est eorum salus. Ergo non
dicemus iustificatum esse Abram, quia verbulum
unum arripuerit de generanda sobole, sed quia
Deum in patrem amplexus est. Nee sane alia
de causa nos iustificat fides nisi quia nos Deo
réconciliât: neque id suo merito, sed dum gratiam
nobis in promissionibus oblatam recipimus, ac certo
\