volumen xxiii. - Archive ouverte UNIGE

247 COMMENTARIUS IN GENESIN. 248
nihil aestimat comparatione foederis quod stabiliendum
erat in Isaac. Sequitur ergo, non opes, nee
potentiam, nee quidquam aliud temporale promitti
filiis spiritus, sed aeternam benedictionein quae sola
epe possidetur in hoc mundo. Ergo ut nunc et
delitiis et bonis omnibus affluamus, evanida est tarnen
nostra félicitas nisi fide penetremus in coeleste
Dei regnum, ubi maior et altior nobis reposita est
henedictio. Quaeritur tarnen, an terrenae solum
vitae curam habuerit Abraham, dum pro filio precatU8
est: id enim videtur innuere Dominus, quum
ae illi dédisse pronuncians quod petebat, non commémorât
nisi quae diximus. Bed consilium Dei non
fuit totum Abrahae votum comprehendere: tantum
significat, Ismaelis, pro quo sollicitus erat Abraham,
rationem aliquam sibi fore, ut appareat commendationem
patris non fuisse irritam. Testari enim volnit
tanto se amore complexum esse Abraham ut in
eius favorem totum genus respiciat, et peculiaribus
beneficiis dignetur.
22. Ascendit Deus ad Abraham. Oontinet haec
loquutio utilem doctrinam, quod scilicet Abraham
certo cognoverit hanc visionem a Deo esse: hue
enim spectat iste ascensus. Piis autem necesse est
eorum omnium quae audiunt autorem Deum . patefieri,
ne hue illuc circumferantur, sed e coelo tantum
pendeant. Quod autem nunc Deus, postquam
loquutus est, in gloriam coelestem non palam extollitur
coram oculis nostris, id de fidei nostrae
certitudine nihil minuere debet: quia semel plena
in Christo manifestatio exhibita fuit, quam nobis
sufficere aequum est. Deinde quamvis Deus visibili
signo quotidie sursum non ascendat, in eo tarnen
non minus resplendet eius maiestas, quod nos
transforman8 in suam imaginem, sursum attollit.
Deinde satis autoritatis conciliât verbo suo, dum
ipsum cordibus nostris per spiritum suum obsignat.
23. Et tulit Abraham Ismaelem. Nunc Moses
Abrahae obedientiam commendat eo quod se totamque
familiam, prout iussus erat, circumciderit.
Necesse enim est prorsus fuisse Deo addictum qui
sibi vulnus cum acerbo dolore, nee sine vitae periculo
infligere non dubitat. Hue etiam accedit temporis
circumstantia, quod non differt in alterum
diem, sed statim paret Dei mandato. Nee tarnen
dubium est quin luctatus cum varus cogitationibus
fuerit. Ut innumera alia omittam, hoc illi in mentem
venire potuit: Ego quum tamdiu vexatus fuerim
multis rebus adversis, et per diversa exsilia iactatus,
nunquam tamen a Dei verbo deflexi: si hoc symbolo
volebat me sibi consecrare in servum, cur usque
ad extremum senium meum distulit? Quid hoc
sibi vult, quod salvus esse nequeo nisi alterum paene
in sepulchro pedem habens, pelliculam mihj abscindam?
Sed hoc illustrius obedientiae documentum
fuit, quod superatis omnibus obstaculis, celeriter et
sine mora perrexerit quo Deus vocabat. Nee minus
praeclarum in eo fidei suae specimen edidit:
quia nisi certo amplexus esset Dei promissiones,
minime tarn promptus futurus erat ad obsequium.
Hinc igitur tanta alacritas, quod varus tentationibus,
quae concutere eius animum, hucque et illuc abstrahere
poterant, verbum Dei opposuit. Duo etiam
hie observatu digna sunt. Primum quod difficultate
non absterritus fuerit Abraham quominus Deo
praestaret officium quod debebat. Scimus ingentem
illi fuisse turbam domi, et quae fere populum unum
aequaret. Vix credibile erat passuros esse tot viros
se cum specie ludibrii vulnerari. Ita merito timendum
erat ne magnum tumultum excitaret in familia
tranquilla : imo ne uno impetu maior pars servorum
adversus eum insurgeret: fretus tamen Dei verbo,
rem impossibilem strenue aggreditur. Deinde videmus
quam probe instituta eius domus fuit: quod
non vernae modo, sed extranei homines, et pecunia
empti, molestum et carnis sensu pudendum vulnus
placide excipiant. Apparet igitur sedulo curasse
Abraham ut paratos ad officium haberet. Et quoniam
ipse sub sancta disciplina eos habuit, mercedem
tulit suae diligentiae, quod tarn faciles in re
plus quam ardua expertus est. Sic hodie rem factu
impossibilem praecipere Deus videtur, quum vult
passim toti mundo evangelium suum praedicari, ut
a morte in vitam restituât. Videmus enim quanta
sit omnium fere pervicacia, quam multis et quam
validis maehinis obsistat Satan: ut ipsis denique
principals obstructae sint omnes viae: praestare tamen
8ingulos officium docet, nee impediments cedendum:
tandem oonatus nostros et labores successu,
qui nondum apparet, minime frustrabitur.
CAPUT xvin.
1. Deinde visus est Uli Iehova in querceto Mamre,
quum ipse sederet in ostio tabernaculi, quando incalescebat
dies. 2. Et élevavit oculos suos, et vidit, et
ecce très viri stabant iuxta eum: et vidvt, et cucurrit
in occur sum eorum ab ostio tabernaculi, et incurvavit
se super terram. 3. Et dixit: Domine mi, si nunc
inveni gratiam in oculis tuis, ne nunc transeas a
servo tuo. 4. Tollatur nunc parum aquae, et lavate
pedes vestros et considite sub arbore. 5. Et capiam
buccéllam panis, et fulcite cor vest/rum, postea transibitis:
quia idcirco iransiistis ad servum vestrum. Et
dixerunt: Sic facias quemadmodum loquutus es.
6. Itaque festinavit Abraham ad tabernaculum ad
Sarah, et dixit: Festina, tria sota farinae similae consperge,
et foc subcinericios panes. 7. Et ad boves
cucurrit Abraham, et tulit vitulum tenerum et bonum,
I et dedit puero, et festinavit ut pararet eum. 8. Et
\