volumen xxiii. - Archive ouverte UNIGE

599 COMMENTARIUS IN GENESIN. 600
nihilominus, quae sub Messia speranda erat félicitas,
veteri suo regno fuisse adumbratam. Nunc redeo
ad verba Iacob: Donee veniat Siloh, inquit, residebit
sceptrum, vel dominatio in luda. Primo videndum
est quid significet vox mW. Quia Hieronymus
vertit: Qui mittendus est: putant nonnulli fraude
corruptum esse locum, ac literam n suppositam
fuisse in locum n quod licet firmum non sit, veritati
tarnen simile est. Quod ex Iudaeis quidam
locum notari volunt ubi diu reposita fuerat area
foederis, quia paulo ante exordium regni Davidis
in vastitatem redactus est, ratione prorsus caret.
Neque enim hie praedicit Iacob quo tempore ordinandus
sit rex David: sed regnum fore stabile in
eius domo, quousque impleat Deus quod pollicitus
est de singulari benedictione seminis Abrahae. Adde
quod dura esset ac coacta loquutio, Silo venire : pro
venire eius finem. Longe rectius et çongruentius
exponunt alii interprètes: Filium eius: bw enim
filius Hebraeis dicitur: rt vero positum esse dicunt
loco 1 relativi. Atque in hunc sensum maior pars
descendit. Sed iterum a mente patriarchae perperam
dissident Iudaei dum hoc referunt ad Davidem.
Nam (sicuti nuper attigi) non promittitur regni
origo in Davide, sed absoluta perfectio in Messia.
Et certe tarn crassa absurditas non longa refutation e
indiget. Quid enim hoc sibi vellet, regnum finem
non accipiet in tribu luda donee erectum fuerit?
Certe Recedere nihil aliud est quam Desinere.
Deinde continuam seriem ponit Iacob dum scribam
recessurum negat ex pedibus. Nam regem in solio
iam locatum esse oportet, ut scriba sedeat inter
eius pedes. Describitur ergo nobis regnum, quod
postquam constitutum fuerit non desinet quousque
succédât perfectior status: vel quod idem valet,
futurum Davidis regnum hoc titulo commendat
Iacob: quia tessera ac pignus esset beatae gloriae
quae iam olim Abrahae generi destinata erat. In
summa, regnum quod transfert in tribum luda, non
fore vulgare pronunciat : quia inde tandem proveniet
promissae benedictionis complementum. Sed hie
procaciter insurgunt Iudaei, quod eventus nostrum
errorem coarguat. Nam regnum ad Christi usque
adventum nequaquam durasse constat: quin potius
ex quo in exsilium traductus est populus, sceptrum
fuisse confractum. Verum si fidem habent vaticiniis,
antequam illorum obiectionem diluo, velim mihi
respondeant quomodo hie regnum assignet Iacob
filio luda: nam quum vixdum firma esset eius
possessio, repente laceratum fuisse scimus, totamque
fere eius potentiam occupatam a tribu Ephraim.
An Deus secundum ipsos hie per os Iacob evanidum
aliquod regnum promisit? Si excipiant, non ideo
fuisse fractum sceptrum, quamvis magna populi
• parte spoliatus fuit Roboam, hoc cavillo minime
effugient: quia diserte imperium Iudae ad tribus
omnes extenditur, his verbis, Genu curvabunt coram
te filii matris tuae. Nihil ergo contra nos afferunt
quod non protinus in ipsos vicissim retorquere
liceat. Nondum tarnen soluta est quaestio, fateor:
sed hoc praefari libuit, ut Iudaei deposito calumniandi
studio, rem ipsam discant placide nobiscum
expendere. Perpetuam gubernationem in tribu luda
hoc fere modo contexere soient Christiani. Quum
ab exsilio reversus est populus, loco sceptri regii
fuisse dicunt principatum qui usque ad Machabaeos
duravit. Deinde successisse tertium regiminis modum:
quia summa iudicandi potestas penes septuaginta
fuerit, quos ex genere regio delectos fuisse ex
historiis constat. Adeo autem non conciderat ilia
regii generis autoritas, ut Herodes ad causam
dicendam citatus, vix capitale supplicium effugerit:
quia contumaciter se subduxerat. Concludunt igitur
nostri, quamvis non resplenduerit regia maiestas a
Davide usque ad Christum, stetisse tarnen aliquem
principatum in tribu luda, atque ita impletum fuisse
oraculum. Haec quanquam vera sunt, maior tarnen
loco probe excutiendo adhibenda est dexteritas. Ac
primo tenendum tribum luda iam nunc constitui
principem inter alias, ut dignitate emineat, quamvis
nondum adepta sit imperium. Et certe primatum
ei fuisse ultro concessum a reliquis, ex quo redemptus
fuit populus, testis est alibi Moses. Secundo
loco tenendum est, huius dignitatis specimen magis
luculentum in regno proponi quod auspioatus est
Deus in Davide. Quanquam autem paulo post sequuta
est defectio, ut exigua portio dominationis in
tribu luda steterit: ius tarnen divinitus ei collatum
minime potuit eripi: ideo quo tempore summa opulentia
refertum erat, altoque fastu turgebat regnum
Israel, dicitur tarnen accensa fuisse Hierosolymae
lucerna Domini. Pergamus longius: quum regni
cladem praedicit Ezechiel, cap. 21, 31 satis demonstrat
quomodo sceptrum a Domino servandum
fuerit donee in manus Christi veniret. Tolle oidarim
(inquit) aufer coronam: haec non erit haec:
perversam, perversam, perversam pono earn, donee
veniat cuius est. Videri posset primo aspectu vaticinium
Iacob excidisse, dum ornatu regio spoliatur
tribus luda. Sed hinc colligimus non fuisse Deiim
adstrictum, ut visibilem regni gloriam e sublimi
semper ostenderet. Alioqui falsae essent aliae promissiones,
quae solii diruti, et lacerati restitutionem
praedicunt. Ecce, dies veniunt quibuß suscitabo
tabernaculum David, quod cecidit, et aedificàbo
rupturas eius, et quae corruerant instaurabo (Amos
9, 11). Quanquam absurdum esset plures citare
locos, quum passim occurrat haec doctrina in prophetis.
TJnde colligimus non ita stabilitum fuisse
regnum, ut aequabili tenore semper folgeret: sed
quod ad tempus collapsum ac deforme, postea recuperaret
amissum splendorem. Videntur quidem