volumen xxiii. - Archive ouverte UNIGE

&79 COMMENTARIES IN GENESIN. 580
manum dexter am suam super caput Ephraim, et aequum est, ut gratia adoptionis, simulac nobis
displicuit in oculis eins, et sustentavit manum patris affertur, sensus omnes nostros occupans, quidquid
sui ut removeret earn a capite Ephraim, super caput in mundo splendidum est ac pretiosum absorbeat.
Menasseh. 18. Et dixit Ioseph patri suo: Non sic, Insignis certe est hie locus. Summus est dignitatis
pater mi, quia iste est primogenitus, pone dexter am splendor in Ioseph: futurum videt ut ex nominis
tuam super caput eius. 19. Verum renuit pater eius, sui memoria ad posteros transeat praeclara nobili-
et dixit: Novi fHi mi, novi, ipse etiam ipse erit in tas: amplum illis Patrimonium relinquere potest:
populum, et etiam ipse crescet, et tarnen frater eius nee difficile est provehere in regis gratiam, ut inter
minor crescet magis quam ipse, et semen eius erit, regni proceres looum obtineant. Talibus illecobris
plenitudo gentium. 20. Et benedixit eis in die ipsa, quam facile sit non modo inescari, sed prorsus
dicendo : In te benedicet Israel dicendo : Ponat te Deus fascinari, nimis multa exempla ostendunt. Imo
sicut Ephraim et Menasseh, et posuit Ephraim ante maior pars experiéntia sua cognoscit, simulac minima
Menasseh. 21. Et dixit Israel ad Ioseph: Ecce, ego spes a mundo aflulget, a Domino nos abripi, et
morior: et erit JDeus vöbiscum, et redire faciei vos ad alienari a studio coelestis vitae. Si pauculae guttae
terram patrum vestrorum. 22. Ego autém dedi tibi ita inebriant carnem nostram, quam periculosum
partem unam super fratres tuos, quam cepi e manu est ex pleno dolio bibere? Atqui omnibus Aegypti
Emoraei gladio meo et arm meo.
divitiis et honoribus Iacob visionem opponit, in qua
ipsum Deus cum suo genere in populum adoptaverat.
Quoties ergo nos mundi blanditiis irretire
tentabit Satan, ut e coelo abducat, revocemus in
memoriam quorsum vocati simus, ut prae incomparabili
vitae aeternae thesauro, quidquid alioqui
carni optabile est, sordeat. Nam si tantum honoris
olim visioni obscurae babuit sanctus Ioseph, ut solo
eius obiectu Aegypti oblitus, ad contemptum ecclesiae
gregem cupide transient: quam pudenda est
hodie nostra amentia, quam foedus stupor, quam
detestabilis ingratitudo, si non peraeque saltern afficimur,
ubi nos coelestis pater aperta regni sui ianua
plusquam suaviter ad se invitât? Simul tarnen
notandum est, a sancto Iacob non obtrudi vanas
imaginationes, quibus filium lactet: sed certam Dei
promissionem, in quam tuto recumbat, proferre.
Unde docemur, non alibi quam in solo Dei verbo
rite fundari fidem: sicuti haec illi fultura satis
firms est, ne ullis machinis concussa unquam labascat.
Quare discamus, quoties suis avocamentis
hue illuc diducere nos tentât Satan, mentes nostras
ad verbum Dei colligere, et tam solide inniti bonis
absconditis, ut quae caro videt nunc et palpât,
alto spiritu spernamus. Sibi Deum apparaisse
dicit in terra Chanaan, ut Ioseph ad earn aspirans,
cordis affectu exsulet a regno Aegypti.
1. Posthac dixit. Transit Moses ad ultimum
actum vitae Iaoob, quem videbimus in primis fuisse
memorabilem. Nam quum sciret non vulgarem sibi
a Domino impositam esse personam ut patrum
ecclesiae pater esset, prophetioum munus, quod
simul iniunctum erat, de futuro ecclesiae statu sub
mortem implevit. Privati homines testamentis res
domesticas constituunt: sed huius sancti viri longe
diversa fuit ratio, cum quo Deus foedus suum hao
lege pepigerat ut gratiae successio ad posteros de
flueret Sed antequam ad hanc rem tractandam
penitus ingrediar, notanda sunt haec duo quae
breviter attingit Moses: quod Ioseph admonitus de
verbo patris, statim iter arripuerit: deinde quod
Iacob audito eius adventu, infirmum ac tremulum
corpus attollere conatus sit honoris causa. Certe
ideo tarn cupidus visendi patris fuit Ioseph, et
promptus ad reliqua pietatis officia, quod pluris
duceret esse filium Iacob quam centum regnis praeesse.
Nam quod filios suos adducit, perinde est
ac si ab ea terra in qua nati erant, eos emanciparet,
ac restitueret suae origini. Neque enim censeri
poterant in genere Abrahae quin se foetidos redderent
Aegyptiis. Atqui Ioseph quibuslibet opibus et
gloriis dedecus istud praefert, modo in sacrum
ecclesiae corpus coalescant: pater tarnen ei assurgens,
beneficium manu eius acceptum quo decet honore prosequitur.
Atque interim paret vaticinio, quod filios
prius in rabiem accenderat, ne illis grave sit ac
molestum, si Ephraim et Manasse duarum tribuum
capita constituât.
3. Et dixit Iahacob ad Ioseph. Consilium
sancti viri fuit retrahere filium suum ab opulentia
et honoribus Aegypti, eumque de integro aggregare
ad sanctum genus, a quo paulisper divisus fuerat.
Porro nee generis sui excellentiam, nee praesentes
divitias, nee potentiam magnifiée iactat, demulcendi
èius causa, sed unicum Dei foedus proponit: sicuti
Et benedixit mihi. Hoc loco benedicendi verbum
non sonat praesentem effectum, vel exhibitionem
felicis vitae, sicuti plerumque dicitur suis
benedicere Dominus, dum favorem, quo ipsos prosequitur,
re ipsa déclarât, ut palam fiat ipsos esse
beatos, quia in eius praesidium recepti sunt. Sed
Iacob se benedictum sentit: quia promissam sibi
gratiam amplexus, de effeotu non dubitat. Itaque
exegetice accipio quod continuo post sequitur: Faciam
te crescere, etc. Promisit autem Dominus se
facturum ut coetus populorum ex ipso descenderet:
quia tredecim tribus, ex quibus unum gentis corpus
constabat, quasi todidem erant populi: sed quia