volumen xxiii. - Archive ouverte UNIGE

203 COMMENT ARIÜS IN GENESIN. 204
lit panem et viuuni, et quum esset sacerdos Dei
altissimi, benedixit illi. Quis non videt utrique
verbo commune esse relativum: ideoque tam vino
refeetum esse Abram quam benedictione ornatum?
Bis vero ridiculi papistae qui oblationem panis et
vini ad missale suum sacrificium detorquent. Nam
ut Melchisedec sibi conformem babeant, fateri necesse
erit panem et vinum in missa offerri. Ubi
igitur transsubstantiatio, quae praeter nudas species
nihil relinquit? Deinde qua audacia Christi corpus
suis sacrificiis immolandum tradunt? quo praetextu,
quum unicus vocetur successor Melchisedec filius
Dei, innumeros illi subrogant? Videmus ergo quam
insulse non modo dépravent hunc locum, sod absque
ullo colore balbutiant.
19. Et benedixit ei: Nisi inter se cohaereant
haec duo membra: Sacerdos erat Dei, et benedixit,
nihil hie nisi vulgare referet Moses. Mutuo enim
sibi benedicunt homines : hoc est, bene precantur
alii aliis. Sed hie nobis describitur Dei sacerdos,
qui pro iure officii minorem et sibi subiectum sanctificat.
Neque enim unquam fuisset ausus benedicere
Abram, nisi se hac in parte excellere prae ipso
novisset. In hunc modum iubentur levitici sacerdotes
populum benedicere (Num. 6, 23): atque id
efficax ratumque fore Deus promittit. Sic Christus
in coelum ascendens, sublatis manibus apostolus
benedixit (Luc. 24, 51) tanquam gratiae Dei minister:
ac turn exhibita fuit huius figurae Veritas.
Sibi enim testatus est iniunctum fuisse benedicendae
ecclesiae a patre munus, quod in Melchisedec adumbratum
fuerat.
Benedictus Abram Deo excelso. Hue tendit
Melchisedec, ut confirmet ratamque faciat divinae
vocationis gratiam sancto Abrahae: honorem enim
désignât quo Deus ipsum peculiariter ornaverat, a
reliquis omnibus segregans, et sibi adoptans in filium.
Et Deum a quo electus fuit Abram, possessorem
vocat coeli et terrae, ut discernât a fictitiis gentium
idolis. Postea quidem aliis tjtulis se vestivit Deus,
ut propiore nota se familiärem redderet hominibus,
qui pro sui ingenii vanitate, quum Deum audiunt
coéli et terrae opificem, vagari non desinunt donee
in suis figmentis evanescant. Sed quia iam Abrae
innotuerat Deus, multisque oraculis formata erat eius
fides, satis habet Melchisedec creationis elogio testari
verum esse et unicum Deum quern colit Abram.
Quauquam autem ipse quoque habebat sincerum veri
Dei cultum: Abram tarnen benedictum Dei vocat,
aeterni foederis respectu: acsi diceret, quasi haereditario
iure residere Dei gratiam in una familia et
gente, quia unus Abram ex toto mundo selectus
esset. Additur deinde specialis victoriae gratulatio,
non qualis inter profanos homines volitare solet,
dum alii alios ventosis encomiis efferunt: sed Melchisedec
gratias agit Deo: et victoriam quam adep- I
tus est sanctus vir, quasi sigillum facit gratuitae
eius vocationis.
20. Dédit ei décimas. Sunt qui intelligant
datas fuisse décimas Abrae: sed aliter apostolus'
(Heb. 7, 8), qui docet in lumbis Abrae decimatum
fuisse Levi, quum Abram praestantiori sacerdoti
décimas obtulit. Et sane absurdum esset quod illi
priores volant: quia si Dei sacerdos fuit Melchisedec,
recipere décimas oportuit potius quam dare. Nee
vero dubium est quin Deo in persona Melchisedec
munus obtulerit Abram, ut in talibus primitiis sua
omnia dicaret. Se ipsum ergo sponte decimavit
Abram in gratiam Melchisedec, ut honorem haberet
eius sacerdotio. Porro quum id non perperam nee
temere actum fuisse constet, merito colligit apostolus
in hac figura sacerdotio Christi leviticum
fuisse subiectum. Aliis postea de causis décimas
levitis dari iussit Deus sub lege: Abrae autem
saeculo tantum sacra oblatio fuit gratitudinis pignus
ac testimonium. Incertum tamen est, spoliorumne
décimas, an bonorum quae domi possidebat, obtulerit.
Sed quia verisimile non est liberalem fuisse
de alieno, et praedae decimam partem largitum
esse, ex qua ne filum quidem attingere voluit: potius
coniicio sumptas fuisse has décimas ex propriis
eius facultatibus. Quanquam non admitto
quotannis fuisse solutas, ut quibusdam placet: potius
meo iudicio semel illi dicavit hoc munus, ut summum
Dei 8acerdotem agnosceret: nee tunc potuit
de manu (quod aiunt) in manum tradere: sed solennis
fuit nuncupatio, cuius paulo post sequutus
est effectus.
21. Dixit rex Sodomae. Quia Moses, interposita
obiter mentione regis Salem, contextum sermonis
sui de rege Sodomae abruperat, illuc nunc redit:
ac docet non tantum gratulandi cauBa regem Sodomae
venisse Abrae obviam, sed ut debito praemio
ipsum afficeret. Totam ergo praedam illi remittit,
exceptis hominibus: ac si diceret: Magnum est quod
homines recupero: tibi reliqua omnia cédant in
beneficii praemium. Atque hoc quidem laude dignum
est, quod se gratum homini praebet: modo ne
ingratum esset Deo, cuius nee severitate neo dementia
redditus est melior. Fieri etiam potest ut
servilis modestiae simulatione homo inops et bonis
omnibus nudatus, captaverit Abrae favorem, ut saltern
captivos et vacuam urbem sibi haberet. Certe
postea videbimus Sodomitas accepta beneficii fuisse
immemores, dum superbe et contumeliose sanctum
Lot vexarunt. Vetus haec caeremonia ad vim et
naturam iurisiurandi exprimendam valde apposita
fuit. Manu enim ad coelum sublata ostendimus
nos Deum advocare testem: et simul ultorem, si
fallimus. Levabant quidem olim inanus in suflragiis:
unde Graecis verbum ^WÇOTOWÎV pro decernere:
sed in iurandi ritu alia fuit ratio. Testati enim