Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

122 ISIS ONTSLUIERD
(105)
hen die er het langst wonen, hebben ontmoet, die kon aangeven van welke
middelen deze gelovigen bij het teweegbrengen van die verschijnselen
gebruikmaakten!’
En hoe zouden ze dat kunnen? Bekent deze ijverige oriëntalist ons niet
dat zelfs hij, die alle beschikbare middelen bij de hand had om vele van
hun rituelen en leringen uit de eerste hand te leren kennen, niet slaagde in
zijn pogingen om de brahmanen hun geheimen aan hem te laten verklaren?
‘Wat onze ijverigste ondervragingen van de purohita’s konden loskrijgen
over de daden van hun superieuren (de onzichtbare ingewijden van de tempels),
is al met al maar heel weinig.’ En sprekend over een van de boeken,
erkent hij dat het, terwijl het beweert alles te openbaren wat wenselijk is
om te weten, ‘vervalt in mysterieuze formules, in combinaties van magische
en occulte letters, waarvan we het geheim niet hebben kunnen doorgronden’,
enz.
De fakirs zijn, hoewel ze nooit verder kunnen komen dan de eerste
graad van inwijding, toch de enige tussenpersonen tussen de levende
wereld en de ‘zwijgende broeders’, of die ingewijden die nooit de drempel
van hun heilige woningen overschrijden. De Fukarå-yogì’s behoren tot de
tempels, en wie weet of deze monniken van het heiligdom niet veel meer
te maken hebben met de psychische verschijnselen van de fakirs, die door
Jacolliot zo levendig zijn beschreven, dan de pitri’s zelf? Wie kan zeggen
of de fluïdische schim van de oude brahmaan, die door Jacolliot werd
gezien, niet de scin-lecca, het geestelijke dubbel, van een van die mysterieuze
sannyåsì’s was?
Hoewel prof. Perty uit Genève het verhaal heeft vertaald en toegelicht,
zullen we het toch in Jacolliots eigen woorden weergeven:
Kort na het verdwijnen van de handen begon er, terwijl de fakir ernstiger
dan ooit met zijn bezweringen (mantra’s) doorging, een wolk
gelijk aan de eerste, maar meer glanzend en minder doorschijnend, heen
en weer te zweven bij het komfoortje, dat ik op verzoek van de hindoe
voortdurend van gloeiende kolen had voorzien. Langzamerhand nam
deze een volkomen menselijke vorm aan, en ik onderscheidde de schim
– want ik kan het niet anders noemen – van een oude brahmaanse offerpriester,
die bij het komfoortje neerknielde.
Op zijn voorhoofd droeg hij de aan Vishñu gewijde tekens, en om
zijn lichaam het driedubbele koord, het teken van de ingewijden van de
priesterkaste. Hij hield zijn handen boven zijn hoofd gevouwen, zoals
bij het offeren, en zijn lippen bewogen alsof ze gebeden opzegden. Op
een gegeven moment nam hij een beetje geparfumeerd poeder, en wierp
dit op de kolen; het moet een sterk mengsel zijn geweest, want onmiddellijk
steeg er een dikke rook op, en vulde de twee kamers.