Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

DE VEDA’S EN DE BIJBEL 503
waren gekomen, hadden minder reden om de ramp te vermelden, omdat ze
er misschien alleen indirect door waren getroffen, want de overstroming
was tot Centraal-Azië beperkt gebleven.
Burnouf, die opmerkt dat het verhaal van de watervloed slechts in een
van de meest recente Bråhmaña’s wordt aangetroffen, is ook van mening
dat het door de hindoes van de Semitische volkeren kan zijn overgenomen.
Alle overleveringen en gebruiken van de hindoes verzetten zich tegen zo’n
veronderstelling. De Indo-Europeanen, en in het bijzonder de brahmanen,
hebben nooit iets van de Semieten overgenomen, en onze mening op dit
punt wordt bevestigd door een van die ‘onwillige getuigen’, zoals Higgins
de aanhangers van Jehovah en de Bijbel noemt. Abbé Dubois, die 40 jaar
in India heeft gewoond, schrijft:
Ik heb in de geschiedenis van de Egyptenaren en de joden nooit iets
gevonden dat mij aanleiding zou geven te geloven dat een van die twee
volkeren, of enig ander volk op aarde, eerder gevestigd is geweest dan
de hindoes, en vooral de brahmanen; men kan mij dus niet laten ge loven
dat deze laatsten hun ceremoniën van vreemde volkeren hebben over -
genomen. Integendeel, ik concludeer dat zij ze uit een eigen oorspronkelijke
bron hebben verkregen. Wie ook maar iets weet van de geest en
het karakter van de brahmanen, hun statigheid, hun trots en buiten -
gewone ijdelheid, hun afstandelijkheid, en diepe minachting voor alles
wat buitenlands is, en waarop ze zich niet kunnen beroemen dat zij het
hebben uitgevonden, zullen het met me eens zijn dat zo’n volk niet erin
kan hebben toegestemd om zijn gewoonten en gedragsregels aan een
vreemd land te ontlenen. 1
Deze fabel, waarin de oudste avatåra – de matsya – wordt vermeld,
betreft een ander yuga dan ons eigen, namelijk dat van het eerste verschijnen
van dierlijk leven; wie weet, misschien wel het devoon van de geologen?
Het komt daarmee beslist beter overeen dan het jaar 2348 v.Chr.!
Afgezien daarvan vormt juist het ontbreken van elke vermelding van de
watervloed in de oudste boeken van de hindoes voor ons een sterk argument,
wanneer we, zoals hier, geheel op het trekken van conclusies zijn
aangewezen. Jacolliot zegt:
De Veda’s en Manu, die monumenten van het oude Aziatische denken,
bestonden lang vóór het diluviale tijdperk; dit is een onweerlegbaar
feit, dat de waarde heeft van een historische waarheid, want
behalve dat de overlevering Vishñu zelf de Veda’s uit de watervloed laat
redden – een overlevering die, ondanks haar legendarische vorm, zeker
(427)
1
Description of the Character, Manners, and Customs of the People of India,
door abbé J.A. Dubois, missionaris in Mysore, deel 1, blz. 186.