Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

506 ISIS ONTSLUIERD
wat de Griekse versie betreft, die levert even weinig bewijs als de andere,
en de pogingen van de Hellenisten in deze richting zijn even glansrijk
mislukt. Zelfs aan het verhaal dat Alexanders zegevierende leger Noord-
India zou zijn binnengedrongen wordt met de dag meer getwijfeld. Geen
enkel nationaal geschrift van de hindoes, zelfs niet het onbeduidendste
historische monument in heel India levert het geringste spoor van zo’n
inval op.
Wanneer we tot de ontdekking komen dat zulke historische feiten al
die tijd verzonnen blijken te zijn, wat moeten we dan denken van verhalen
die het uiterlijke stempel dragen van bedenksels? We kunnen niet nalaten
van harte mee te voelen met prof. Müller, als hij opmerkt dat het ‘heilig -
schennis lijkt om deze fabels van de heidense wereld te beschouwen als
verwrongen, verkeerd geïnterpreteerde fragmenten van een goddelijke
openbaring, die ooit aan de hele mensheid werd gegeven’. Alleen zouden
we willen vragen of men deze wetenschapper wel als volkomen onpar -
tijdig en eerlijk tegenover beide partijen kan beschouwen, wanneer hij tot
deze fabels niet ook die uit de Bijbel rekent? En is de taal van het Oude
Testament zuiverder of ethischer dan de boeken van de brahmanen? Of
bestaat er een heidense fabel die godslasterlijker en belachelijker is dan
Jehovahs onderhoud met Mozes (Exodus 33:23)? Wordt een van de heidense
goden duivelachtiger voorgesteld dan diezelfde Jehovah in tal van
passages? Indien de gevoelens van een vrome christen worden geschokt
door de ongerijmdheid dat vader Kronos zijn kinderen verslindt en
Ouranos verminkt, of dat Jupiter Vulcanus uit de hemel werpt en diens
been breekt, dan kan hij zich aan de andere kant niet gekwetst voelen
indien een niet-christen lacht om het denkbeeld dat Jacob vecht met de
schepper die, ‘toen hij zag dat hij niet van hem kon winnen’, Jacobs heup
ontwrichtte, terwijl de aartsvader God nog steeds vasthield, en hem
ondanks zijn smeken niet toestond zijn weg te gaan.
Waarom zou men het verhaal van Deukalion en Pyrrha die stenen
achter zich wierpen en op die manier de mensheid schiepen, belachelijker
vinden dan dat van Lots vrouw die in een zoutpilaar werd veranderd, of
van de Almachtige die mensen uit het stof van de aarde schept en hun dan
de levensadem inblaast? Er is weinig verschil te zien tussen deze laatste
manier van scheppen en die van de Egyptische god met ramshorens die de
mens maakt op een pottenbakkersschijf. Het verhaal van Athena, de godin
van de wijsheid, die na een bepaalde wordingsperiode in haar vaders hoofd
waren denkbeeldig. Ten tweede: Herodotus, de nauwkeurigste van alle historici, die
zich in Assyrië bevond toen Ezra in de bloei van zijn leven was, maakt helemaal
geen melding van de Israëlieten! Herodotus werd in 484 v.Chr. geboren.