Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

52 ISIS ONTSLUIERD
(44)
Ook het mysterie van het avondmaal behoort niet alleen de christenen
toe. Godfrey Higgins bewijst dat het vele honderden jaren vóór het ‘paasmaal’
werd ingesteld, en zegt dat het offeren van brood en wijn bij veel
volkeren uit de oudheid voorkwam. 1 Cicero vermeldt het in zijn werken,
en verwondert zich over het vreemde ritueel. Sinds het eerste instellen van
de mysteriën had het een esoterische betekenis, en het avondmaal is een
van de oudste rituele gebruiken van de oudheid. Bij de hiërofanten had het
ongeveer dezelfde betekenis als bij de christenen. Ceres was brood, en
Bacchus wijn 2 ; eerstgenoemde betekende het opnieuw ontstaan van leven
uit het zaadje, en laatstgenoemde – de druif – het symbool van wijsheid en
kennis; de groei van de geest van de dingen, de gisting en de daaruit ontstane
kracht van die esoterische kennis worden zeer goed door wijn
gesymboliseerd. Het mysterie had betrekking op het drama in de Hof van
Eden; het zou voor het eerst zijn onderwezen door Janus, die ook de eerste
is geweest die in de tempels het offeren van ‘brood’ en ‘wijn’ instelde
ter herdenking van de ‘val in de voortplanting’, als het symbool van het
‘zaad’. ‘Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de landman’, zegt Jezus,
doelend op de geheime kennis die hij kon meedelen. ‘Ik zal niet meer van
koum stomdronken in een naburig dorp lag en, overeenkomstig zijn bevelen, pas de
volgende dag bij ‘grootvader’ kon zijn. De jonge arts was beduusd, en wilde juist iets
tegen de oude man zeggen, toen de znahar bliksemsnel zijn hand losrukte, en zich in
bed oprichtte. Zijn diepliggende ogen schitterden; zijn geel-witte baard en haar, die
om zijn lijkbleke gezicht golfden, maakten dat hij er vreselijk uitzag. Een moment
later waren zijn lange, pezige armen om de nek van de arts geslagen; als met bovennatuurlijke
kracht trok hij het hoofd van de arts dichter en dichter naar zijn eigen
gezicht toe, waar hij hem als in een bankschroef vasthield, terwijl hij voor ons
onhoorbare woorden in zijn oor fluisterde. De scepticus worstelde om zich te bevrijden,
maar vóór hij tijd had gehad één doeltreffende beweging te maken, was het
blijkbaar al gebeurd; de handen lieten los, en de oude tovenaar viel op zijn rug – een
lijk! Een vreemde spookachtige glimlach plooide zijn versteende lippen – een glimlach
van duivelachtige triomf en voldoening schenkende wraak; maar de arts zag er
nog bleker en spookachtiger uit dan de dode zelf. Hij staarde om zich heen met een
uitdrukking van verschrikking die moeilijk is te beschrijven, en rende, zonder op
onze vragen te antwoorden, woest de hut uit in de richting van de bossen. Boden
werden hem achterna gezonden, maar hij was nergens te vinden. Tegen zonsondergang
hoorde men in het bos een geweerschot. Een uur later werd zijn lijk thuis -
gebracht met een kogel door het hoofd, want de scepticus had zich in het hoofd
geschoten!
Waarom pleegde hij zelfmoord? Wat voor betovering had het ‘woord’ van de
stervende tovenaar op zijn gemoed afgedrukt? Wie zal het zeggen?
1
Anacalypsis, deel 2, blz. 58ev; zie ook Tertullianus, De praescriptione
haereticorum, 40.
2
Cicero, De natura deorum, 3:16; vgl. Anacalypsis, deel 2, blz. 253.