Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

DE VEDA’S EN DE BIJBEL 499
de luister van deze goden geen afkeer zouden opwekken bij de amulet
om mijn nek . . . 1
Dit alles heeft een zuiver astronomische, magische en esoterische be -
tekenis. Wie deze schrijftabletten leest, zal in één oogopslag het bijbel -
verhaal herkennen, en tegelijkertijd zien hoezeer het grote Babylonische
gedicht is misvormd doordat goden tot mensen zijn gemaakt – van hun
verheven positie van goden zijn verlaagd tot eenvoudige aartsvaders.
Plaatsgebrek belet ons deze bijbelse parodie van de Chaldeeuwse allegorieën
volledig te behandelen. We zullen de lezer daarom slechts eraan herinneren
dat volgens de erkenning van de meest onwillige getuigen – zoals
Lenormant, eerst de ontdekker en later de verdediger van de Akkadiërs –
de Chaldeeuws-Babylonische triade, geplaatst onder Ilon, de ongeopenbaarde
godheid, is samengesteld uit Anu, Nuah en Bel. Anu is de oorspronkelijke
chaos, de god tijd en wereld tegelijkertijd, crovno~ en kovsmo~,
de ongeschapen stof die is voortgekomen uit het ene grondbeginsel van
alle dingen. Volgens dezelfde oriëntalist is Nuah:
het verstand, we zijn graag bereid te zeggen het verbum [woord], dat de
stof leven schenkt en bevrucht, dat het heelal doordringt, bestuurt en
doet leven; en tegelijkertijd is Nuah de koning van het vochtigheids -
beginsel, de geest die over het water zweeft.
Spreekt dit niet volkomen vanzelf ? Nuah is Noach, die in zijn ark op
het water drijft; deze ark is het symbool van de argha, of de maan, het
vrouwelijke beginsel; Noach is de ‘geest’ die in de stof valt. We zien hem,
zodra hij op aarde neerdaalt, een wijngaard planten, van de wijn drinken
en daarvan dronken worden; d.w.z. de zuivere geest wordt bedwelmd
zodra deze geheel in de stof is opgesloten. Hoofdstuk 7 van Genesis is
slechts een andere versie van hoofdstuk 1. Terwijl hoofdstuk 1 luidt: ‘. . .
en duisternis was op de afgrond, en Gods geest zweefde over het water’,
voorbeeld van een rechter die toezicht houdt op de wereld.’ Indien dit verhaal van de
watervloed alleen maar betrekking had op een kosmogonische ramp – zelfs al was
deze universeel – waarom zou dan de godin Ishtar of Astoreth (de maan) spreken
over de schepping van de zon na de watervloed? De wateren waren misschien zo
hoog gestegen als de berg Nizir (Chaldeeuwse versie), of Jebel-Djudi (de watervloedbergen
uit de Arabische overleveringen), of de berg Ararat (uit het bijbelverhaal),
en zelfs de Himålaya in de hindoe-overlevering, toch zouden ze de zon niet
kunnen bereiken – zelfs de Bijbel liet het niet tot zo’n wonder komen. Het is duidelijk
dat de watervloed voor het volk dat deze het eerst vermeldde, een andere be -
tekenis had, minder problematisch en veel filosofischer dan die van een universele
watervloed, waarvan geen enkel geologisch spoor is te vinden.
1
George Smith, Assyrian Discoveries, 1875, blz. 190-1.