Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

242 ISIS ONTSLUIERD
(208)
schillende treden lager stond dan de godheid. Door die opvattingen te
huldigen, steunden de gnostici de leringen van de grootste joodse geleerde,
Hillel, en andere Babylonische theologen. Josephus wijst op de grote
eerbied van de officiële Synagoge in Jeruzalem voor de wijsheid van de
scholen van Centraal-Azië. Door alle scholen in Palestina werden de universiteiten
in Sura, Pumbeditha en Nehardea beschouwd als de centra van
esoterische theologie. De Chaldeeuwse versie van de Pentateuch die door
de bekende Babylonische theoloog Onkelos was gemaakt, werd als de
gezaghebbendste beschouwd; en volgens deze geleerde rabbi waren Hillel,
en andere tannaim na hem, van mening dat het wezen dat in het brandende
braambos op de berg Sinaï aan Mozes verscheen en dat hem ten slotte
begroef, de engel van de Heer, Memra, en niet de Heer zelf was, en dat hij
die door de Hebreeën van het Oude Testament ten onrechte voor Iahoh
werd aangezien, slechts zijn boodschapper was, één van zijn zonen of emanaties.
Uit dit alles kan slechts één logische conclusie worden getrokken,
namelijk dat de gnostici – wat ontwikkeling en algemene kennis en zelfs
wat kennis van de religieuze leringen van de joden zelf betreft – veruit de
meerderen van de discipelen waren. Terwijl zij volkomen thuis waren in de
Chaldeeuwse wijsheid, werden de goedbedoelende, vrome, maar zowel
fanatieke als onwetende discipelen, die niet in staat waren om de religi euze
geest van hun eigen stelsel volkomen te begrijpen, in hun geschillen vaak
ertoe gebracht om in hun overtuigende logica gebruik te maken van termen
als ‘redeloze beesten’, ‘zwijnen’, ‘honden’ en andere bijnamen die Petrus
zo overvloedig uitdeelde.
Sinds die tijd heeft de epidemie de top van de priesterlijke hiërarchie
bereikt. Sinds de dag dat de stichter van het christendom de waarschuwing
uitte dat hij die tot zijn broeder zal zeggen: ‘Jij, dwaas!’, gevaar
loopt in het hellevuur terecht te komen, schijnen allen die doorgingen
voor de leiders ervan, van de in lompen gehulde vissers van Galilea tot de
met juwelen behangen pausen toe, met elkaar te hebben gewedijverd in
het bedenken van beledigende bijnamen voor hun tegenstanders. Zo zien
we Luther bij het uitspreken van een eindoordeel over de katholieken uitroepen
dat ‘de papen allen ezels zijn, in welke vorm u ze ook opdient;
ongeacht of ze gekookt, geroosterd, gebakken, gebraden, gevild of gehakt
worden, het zullen altijd dezelfde ezels zijn’. Calvijn noemde de slach t -
offers die hij vervolgde, en van tijd tot tijd verbrandde, ‘kwaadaardige
blaffende honden, vol beestachtigheid en onbeschaamdheid, lage ver -
minkers van de heilige schriften’, enz. Dr. Warburton noemt de godsdienst
van de paus ‘een goddeloze schijnvertoning’, en monseigneur
Dupan loup beweert dat de protestantse sabbatdienst de ‘duivelsmis’ is, en