Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

596 ISIS ONTSLUIERD
(509)
nen kennen zonder de nacht. Allen zijn vernieuwers en verlossers, de een
in spirituele, de ander in fysieke zin. De een garandeert onsterfelijkheid
voor de goddelijke geest, de ander schenkt onsterfelijkheid door weder -
geboorte van het zaad. De verlosser van de mensheid moet sterven, omdat
hij het grote geheim van het onsterfelijke ego aan de mensheid ontsluiert;
de slang uit Genesis wordt vervloekt omdat ze tegen de stof zei: ‘Jullie zullen
helemaal niet sterven’ (3:4). In het heidendom is de tweede Hermes, de
reïncarnatie van Hermes Trismegistus, de tegenhanger van de ‘slang’.
Hermes is de voortdurende metgezel en leraar van Osiris en Isis. Hij is
de verpersoonlijkte wijsheid; Kaïn, de zoon van de ‘Heer’, is dat ook.
Beiden bouwen steden, beschaven de mensheid, en onderwijzen haar in de
kunsten.
De christen-zendelingen op Ceylon en in India hebben herhaaldelijk
gezegd dat het volk verzonken is in duivelaanbidding, dat ze duivelaanbidders
zijn in de volle betekenis van het woord. We zeggen zonder enige
overdrijving dat dat met hen niet méér het geval is dan met de grote massa
onontwikkelde christenen. Maar zelfs al aanbaden ze (wat meer is dan
geloven in) de duivel, toch is er een groot verschil tussen de leringen van
hun geestelijkheid over een persoonlijke duivel en de dogma’s van katholieke
priesters en ook van veel protestantse predikanten. De christelijke
priesters zijn verplicht het bestaan van de duivel te onderwijzen en de geest
van hun kerkgemeente hiervan te doordringen; de eerste bladzijden van dit
hoofdstuk laten zien waarom. Maar niet alleen zullen de Singalese upasampanna’s,
die tot de hoogste priesterklasse behoren, niet bevestigen dat
ze in een persoonlijke duivel geloven, maar zelfs de såmañera’s, de kandidaten
en novieten, zouden om het denkbeeld lachen. Alles in de uiterlijke
eredienst van de boeddhisten is allegorisch, en wordt door de ontwikkelde
pungis (pandits) nooit anders opgevat of onderwezen. De beschuldiging
dat ze het goedvinden, en stilzwijgend zijn overeengekomen, om het arme
volk in het meest onterende bijgeloof verzonken te laten, is niet ongegrond;
maar we moeten krachtig ontkennen dat ze dat soort bijgeloof
opleggen. Dit schijnen ze voor te hebben op onze christelijke geestelijken
die (tenminste zij die hun hersenen niet door hun fanatisme in de war hebben
laten brengen), zonder er een woord van te geloven, toch het bestaan
van de duivel verkondigen als de persoonlijke vijand van een persoonlijke
God, en de kwade genius van de mensheid.
De draak van St. Joris, die in de indrukwekkendste kathedralen van de
christenen zo willekeurig wordt afgebeeld, is geen haar beter dan de slangenkoning,
de boeddhistische Nammadånam-nåraya, de grote draak. Al
geloven de Singalezen in hun volksbijgeloof dat de hemeldemon Råhu de