Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

496 ISIS ONTSLUIERD
(421)
spirituele opvatting terzijde laten, en onze aandacht slechts richten op het
religieus-wetenschappelijke vraagstuk van de schepping in ‘zes dagen’,
waarover onze beste bijbelkenners zo lang vergeefs hebben nagedacht, dan
zijn we misschien op de goede weg om het werkelijke denkbeeld dat aan
de beeldspraak ten grondslag ligt, te vinden. De Ouden waren filosofen die
in alle dingen consequent waren. Vandaar dat ze onderwezen dat elk van
die vroegere werelden, nadat ze haar fysieke evolutie had voltooid en door
geboorte, groei, rijpheid, ouderdom en dood het einde van haar cyclus had
bereikt, was teruggekeerd naar haar oorspronkelijke subjectieve vorm van
een spirituele aarde. Daarna moest ze in alle eeuwigheid dienen tot woning
van hen die er als mensen en zelfs als dieren op hadden geleefd, maar nu
geesten waren. Al kan dit denkbeeld evenmin exact worden bewezen als
dat van onze theologen met betrekking tot het paradijs, het is tenminste iets
filosofischer.
Onze planeet heeft, evengoed als de mens en elk ander levend wezen
daarop, haar spirituele en fysieke evolutie gekend. Van een ongrijpbare
ideële gedachte werd deze bol onder de scheppende wil van hem van wie
we niets weten en die we ons in onze verbeelding slechts vaag kunnen
voorstellen, vloeibaar, en halfspiritueel, en verdichtte zich meer en meer,
totdat zijn fysieke uitvloeisel – de stof, de verleidende demon – hem ertoe
dreef zijn eigen scheppend vermogen uit te proberen. De stof trotseerde de
GEEST, en de aarde kende ook haar ‘val’. De allegorische vloek waaronder
ze zwoegt, is dat ze alleen voortbrengt, en niet schept. Onze fysieke planeet
is slechts de dienstmeid, of beter gezegd de meid voor al het werk, van
haar meester, de geest. ‘De aarde zal vervloekt zijn . . . dorens en distels
zal ze voortbrengen’ laat men de elohim zeggen. ‘In ellende zul je kinderen
baren.’ 1 De elohim zeggen dit zowel tegen de aarde als tegen de vrouw.
En deze vloek zal voortduren tot het kleinste stofdeeltje op aarde zijn tijd
heeft gehad, tot elk stofkorreltje door geleidelijke transformatie als gevolg
van evolutie onderdeel zal zijn geworden van een ‘levende ziel’, en tot
deze laatste de cyclische boog opnieuw zal beklimmen, en ten slotte – als
haar eigen metatron of bevrijdende geest – zal staan aan de voet van de
bovenste trap van de spirituele werelden, evenals in het eerste uur na haar
emanatie. Daarachter ligt de grote ‘Diepte’ – EEN MYSTERIE!
Men moet bedenken dat in iedere kosmogonie een drie-eenheid van
werkers aan het hoofd staat – Vader, geest; Moeder, natuur of stof; en het
gemanifesteerde heelal, de Zoon of het gevolg van die twee. Het heelal, en
elke planeet die het bevat, maakt vier perioden door, evenals de mens zelf.
Alle hebben hun kleutertijd, jeugd, volwassenheid en ouderdom; en deze
1
Genesis 3:16-18.