Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

DE VEDA’S EN DE BIJBEL 505
van Manu blijkt. Kolonel Vans Kennedy 1 heeft al langgeleden verklaard
dat Babylonië vanaf het begin de zetel van Sanskrietliteratuur en brahmaanse
kennis is geweest. Hoe en waarom zouden de brahmanen daar zijn
doorgedrongen, wanneer ze niet als gevolg van binnenlandse oorlogen
vanuit India daarheen waren geëmigreerd? Het volledigste bericht over de
watervloed vindt men in het Mahåbhårata van Veda-Vyåsa, een gedicht ter
ere van de astrologische allegorieën op de oorlogen tussen het zonne- en
het maanras. Een van de versies zegt dat Vaivasvata door zijn eigen na -
komelingen de vader werd van alle volkeren op aarde, en dit is de vorm die
men voor het verhaal van Noach heeft gekozen; de andere zegt dat hij –
evenals Deukalion en Pyrrha – slechts kiezelstenen hoefde te werpen in het
slijk dat was achtergelaten door de zich terugtrekkende golven van de
vloed, om naar wens mensen te laten ontstaan. Deze twee versies, de ene
Hebreeuws, de andere Grieks, laten ons geen keuze. We moeten óf aan -
nemen dat de hindoes zowel van de heidense Grieken als van de monotheïstische
joden dingen hebben overgenomen, óf, wat veel waarschijnlijker is,
dat de versies van deze beide volkeren via de Babyloniërs aan de vedische
literatuur zijn ontleend.
De geschiedenis vertelt ons over de stroom emigranten die over de
Indus trok, en later het westen overstroomde, en van volkeren van hindoeoorsprong
die van Klein-Azië overstaken om Griekenland te koloniseren.
Maar de geschiedenis spreekt met geen enkel woord over het ‘uitverkoren
volk’, of dat Griekse kolonies vóór de 4de en 5de eeuw v.Chr. India zouden
zijn binnengedrongen, in welke tijd we voor het eerst vage over -
leveringen vinden dat enkele van de twijfelachtige verloren stammen van
Israël vanuit Babylonië de weg naar India zouden zijn ingeslagen. Maar
zelfs al zou men geloof hechten aan het verhaal van de tien stammen, en
al zou van die stammen zelf in zowel de wereldlijke als de religieuze
geschiedenis worden bewezen dat ze hebben bestaan, dan was daarmee
de zaak nog niet opgelost. Colebrooke, Wilson en andere voortreffelijke
kenners van India tonen aan dat het Mahåbhårata, zo niet het Íatapatha-
Bråhmaña, waarin het verhaal ook wordt verteld, van veel oudere datum
zijn dan de tijd van Cyrus, en dus ook dan de mogelijke tijd van het verschijnen
van een van de stammen van Israël in India. 2
De oriëntalisten dateren het Mahåbhårata tussen 1200 en 1500 v.Chr.;
(429)
1
Researches into the Nature and Affinity of Ancient and Hindu Mythology,
Londen, 1831.
2
Alle historische feiten pleiten tegen laatstgenoemde veronderstelling die alleen
op verhalen uit de Bijbel berust. Ten eerste: er zijn geen bewijzen dat deze twaalf
stammen ooit hebben bestaan; de stam Levi was een priesterkaste, en alle andere