Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

346 ISIS ONTSLUIERD
(295)
komt een enorm aantal Chinese boeddhisten als pelgrims op die heilige
plaats samen.
Men liet Ialdabaoth, de ‘zoon van de duisternis’ en de schepper van de
stoffelijke wereld, de planeet Saturnus bewonen, waardoor hij nog meer
wordt vereenzelvigd met de joodse Jehovah, die volgens de ophieten
Saturnus zelf was, en aan wie ze niet de naam van de berg Sinaï wilden
geven. Uit Ialdabaoth emaneren zes geesten, die respectievelijk met hun
vader in de zeven planeten wonen. Dit zijn: Sabaoth – of Mars; Adonaios
– Sol of de zon 1 ; Iao – de maan; Eloaios – Jupiter; Astaphaios – Mercurius
(de geest van water); en Horaios – Venus, de geest van vuur. 2
In de hier weergegeven functies en beschrijving van deze zeven planeten
zijn ze identiek aan de sapta loka’s van de hindoes, de zeven plaatsen
of gebieden, of de hogere en lagere werelden, want ze stellen de kabbalistische
zeven sferen voor. Bij de ophieten behoren ze tot de lagere sferen.
De monogrammen van deze gnostische planeten zijn ook boeddhistisch,
terwijl laatstgenoemde, zij het in geringe mate, verschillen van die van de
gebruikelijke astrologische ‘huizen’. In de verklarende aantekeningen bij
het schema staan vaak de namen van Cerinthus (de leerling van Simon
Magus), van Menander, en van enkele andere gnostici, van wie men de
namen niet in de geschriften van de kerkvaders aantreft, zoals Parcha
(Ferho). 3
De maker van het schema eist bovendien voor zijn sekte de hoogste
ouderdom op; hij voert daarvoor als bewijs aan dat hun ‘voorouders’ de
bouwers waren van de ‘Dracontia’-tempels, zelfs van die aan de overzijde
van ‘de grote wateren’. Hij beweert dat de ‘rechtvaardige’, die de spreekbuis
was van de eeuwige eon (Christus), zelf zijn leerlingen uitzond in de
wereld, en hen stelde onder de dubbele bescherming van Sigê (stil -
zwijgendheid, de logos) en Ophis, de Agathodaimõn. De schrijver maakt
ongetwijfeld een zinspeling op de geliefde uitdrukking van Jezus: ‘wees
1
Omdat Sol in het diagram precies in het centrum van het zonnestelsel ligt (de
ophieten schijnen dit te hebben geweten) – en dus onder de rechtstreekse verticale
straal van de hogere spirituele zon – stort hij zijn glans uit over alle andere planeten.
2
De astroloog Placidus beweerde over Venus altijd dat ‘haar blauwachtige glans
op warmte wijst’. Wat Mercurius betreft – het was een vreemd idee van de ophieten
om deze voor te stellen als de geest van water, terwijl hij astrologisch beschouwd
wordt als ‘een koude, droge, aardse, sombere ster’.
3
De naam die Norberg in zijn Onomasticon bij de Codex Nazaraeus vertaalt als
Ferho, luidt in het origineel Parcha Rabba. In het ‘Leven van Manes’, door
Epiphanius beschreven in zijn Panarion, boek 2, deel 2, Haer. 66:3, wordt een
bepaalde priester van Mithras genoemd, namelijk Parchus, een vriend van de grote
aartsketter Manes.