Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

CONCLUSIES EN VOORBEELDEN 731
van een mantra ging hij recht op het beest af, dat met vlammende ogen en
schuimende bek bij een boom ineendook, klaar voor een nieuw slachtoffer.
Toen hij op ongeveer 3 meter van de tijgerin was, begon hij, zonder op te
houden met zijn zangerige gebed waarvan geen leek de woorden begrijpt,
het beest stelselmatig te mesmeriseren, voor zover we het be gre pen; hij
maakte strijkbewegingen. Men hoorde toen een verschrik ke lijk gebrul,
waardoor alle omstanders koude rillingen kregen. Dit lange, woeste, langgerekte
gebrul ging geleidelijk over in een reeks klagelijke, gebroken snikken,
alsof de beroofde moeder haar klachten uitte, en toen deed het beest,
tot schrik van de menigte die in bomen en huizen een toevlucht had
gezocht, een geweldige sprong – bovenop de heilige, dachten ze. Ze ver -
gisten zich; ze lag in het stof rollend en kronkelend aan zijn voeten. Nog
enkele ogenblikken, en toen bleef ze bewegingloos liggen, met haar reusachtige
kop op haar voorpoten, en haar met bloed doorlopen maar nu zachtmoedige
ogen strak op de fakir gericht. De heilige man van gebeden ging
toen naast de tijgerin zitten, en streek teder over haar gestreepte huid, en
klopte haar op de rug, totdat haar gekreun al zwakker en zwakker werd, en
een half uur later het hele dorp om deze groep heen stond; het hoofd van de
fakir lag op de rug van de tijgerin als op een kussen, zijn rechterhand op
haar kop en zijn linker op het gras onder de verschrikkelijke bek, waaruit
de lange rode tong tevoorschijn kwam en hem zachtjes likte.
Dit is de manier waarop de fakirs in India wilde dieren temmen.
Kunnen Europese temmers met hun gloeiende ijzeren staven hetzelfde
bereiken? Natuurlijk bezitten niet alle fakirs zo’n kracht; er zijn er betrekkelijk
weinig. En toch is het feitelijke aantal groot. Hoe ze in de pagoden
in dit vermogen worden geoefend, zal eeuwig geheim blijven voor iedereen,
behalve voor de brahmanen en de adepten in occulte mysteriën. De tot
nu toe als fabels beschouwde verhalen over het betoveren van wilde dieren
door Krishña en Orpheus, worden dus in onze tijd bevestigd. Er is één feit
dat onweerlegbaar blijft. Er is in India geen enkele Europeaan die ooit in
het afgesloten heiligdom binnen de pagoden heeft kunnen doordringen, of
zich ooit erop heeft beroemd dat hij dat heeft gedaan. Geen gezag of geld
heeft ooit een brahmaan ertoe kunnen bewegen een niet-ingewijde vreemdeling
de drempel van de besloten ruimte te laten overschrijden. Bij zo’n
gelegenheid zijn gezag te laten gelden, zou gelijkstaan met het gooien van
een aangestoken lont in een kruitmagazijn. De milde, geduldige, lijdzame
hindoes, van wie de apathie juist de Britten ervoor heeft behoed in 1857 uit
het land te worden verdreven, zouden bij zo’n ontheiliging hun honderden
miljoenen gelovigen als één man in opstand doen komen en alle christenen
zonder onderscheid van sekte of kaste uitroeien. De East-India Company
(624)