Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

80 ISIS ONTSLUIERD
(69)
zal zeggen dat de ‘bisschop niet op de hoogte was van dit soort uitzonderlijke
verrichtingen van de geestelijkheid’, maar zelfs indien hij ervan had
geweten, hoe had hij dan bezwaar kunnen maken tegen een ritueel dat
sinds de tijd van de apostelen een van de heiligste voorrechten van de kerk
van Rome was? Zelfs nog in 1852, nog maar 25 jaar geleden, ontvingen
die zich rond het presbyterium, of heiligdom vóór het altaar, hadden verzameld.
Binnen de kleine omheining of het heiligdom, en van de menigte gescheiden door
een hekje, lag op een gewone bank, met een kussentje onder haar hoofd, een armoedig
gekleed meisje, waarschijnlijk uit een arbeiders- of boerenmilieu; haar broer of
echtgenoot stond bij haar voeten, om haar door het vasthouden van haar benen te
beletten om (van tijd tot tijd) woest te schoppen. De deur van de consistoriekamer
ging open; de vertoner – ik bedoel de priester – kwam binnen. Het arme meisje had
niet zonder goede reden ‘een afkeer van heilige zaken’, of tenminste de 400 duivels
in haar verwrongen lichaam hadden zo’n afkeer, want in de verwarring van het ogenblik,
en in de veronderstelling dat de pater ‘iets heiligs’ was, trok ze haar benen op,
gilde het uit met een vertrokken mond, terwijl haar hele lichaam werd verwrongen,
en wierp zich bijna van de bank af. De mannelijke helper greep haar benen, de vrouwen
ondersteunden haar hoofd en streken haar in de war geraakte haar weer glad. De
priester trad naderbij, begaf zich ongedwongen in de huiverende en van afschuw vervulde
menigte, en zei, wijzende naar het lijdende kind, dat nu snikkend en zich
krampachtig bewegend op de bank lag: ‘Beloof mij, mijn kinderen, dat u verstandig
(prudentes) en waarachtig zult zijn, en, mijn zonen en dochters, u zult wonderen
zien.’ De belofte werd gegeven. De priester ging zijn stola en koorhemd (estola y
roquete) halen, kwam na een ogenblik terug, en ging naast de ‘door duivels bezetene’
staan, met zijn gezicht naar de groep gelovigen gekeerd. Het programma van de
dag was een toespraak tot de aanwezigen, en het duivelbannen. ‘U weet’, zei de
priester, ‘dat de afkeer van dit meisje van heilige zaken, mijzelf inbegrepen, zo groot
is dat ze stuiptrekkingen krijgt, gaat schoppen en schreeuwen, en haar lichaam in
bochten wringt zodra ze maar op de hoek van deze straat komt, en haar stuiptrek -
kingen bereiken een hoogtepunt wanneer ze de heilige woning van de Allerhoogste
binnengaat.’ De priester richtte zich tot het uitgestrekt liggende, bevende, hoogst -
ongelukkige voorwerp van zijn aanval, en begon: ‘In de naam van God, van de heiligen,
van de gewijde hostie, van alle heilige sacramenten van onze kerk, bezweer ik
u, Rusbel, verlaat haar.’ (‘Rusbel’ is de naam van een duivel; hij heeft in Catalonië
wel 257 namen.) Op die manier bezworen, wierp het meisje zich – onder een vreselijke
stuiptrekking, totdat haar verwrongen gezicht, met schuim bedekte lippen en
verwrongen ledematen bijna stijf waren – in haar volle lengte op de vloer, en riep in
halfaanstootgevende, halfwoedende taal uit: ‘Ik verkies er niet uit te komen, jullie
dieven, boeven, rovers.’ Ten slotte kwamen van de trillende lippen van het meisje de
woorden: ‘Ik zal het doen’, maar de duivel voegde er met traditionele verdorvenheid
aan toe: ‘Ik zal de 100 uitwerpen, maar door de mond van het meisje.’ De priester
maakte hiertegen bezwaar. ‘Als er 100 duivels door de kleine mond van het Spaanse
meisje naar buiten kwamen’, zei hij, ‘zouden ze haar doen stikken.’ Daarop zei het
razend gemaakte meisje dat ze zich moest uitkleden om de duivels te laten ontsnappen.
Dit verzoek weigerde de heilige vader. ‘Dan zal ik door de rechtervoet eruit -
komen, maar eerst moet u haar sandaal uittrekken’ – het meisje had sandalen van