Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

436 ISIS ONTSLUIERD
(371)
‘Indien Christus’, zeggen dr. Farrar en domheer Westcott ‘geen wonderen
heeft verricht, dan zijn de evangeliën onbetrouwbaar.’ Maar stel dat hij ze
wel had verricht, zou dat bewijzen dat de evangeliën – die door anderen
dan hemzelf zijn geschreven – betrouwbaar zijn? En zo niet, waartoe dient
dan die redenering? Bovendien zou zo’n redeneertrant de conclusie rechtvaardigen
dat wonderen die door mensen van een andere religie dan de
christelijke worden verricht, hun evangeliën betrouwbaar zouden moeten
maken. Volgt hieruit niet op zijn minst dat de christelijke geschriften en de
boeddhistische heilige boeken gelijkwaardig zijn? Deze staan immers even
vol met verschijnselen van de meest verbazingwekkende aard. Bovendien
worden er voor de christenen door hun priesters niet langer echte wonderen
verricht, want ze hebben het woord verloren. Maar veel boeddhistische
lama’s of Siamese talapoins waren en zijn nu nog – tenzij alle reizigers
hebben samengezworen om te liegen – in staat elk in het Nieuwe Tes -
tament beschreven wonder te verrichten, en zelfs nog meer, zonder het
opheffen van natuurwetten of goddelijke tussenkomst voor te wenden. Het
christendom bewijst in feite dat het even dood is in geloof als in daden, terwijl
het boeddhisme vol levenskracht is, en door praktische bewijzen
wordt gesteund.
Het beste argument vóór de echtheid van boeddhistische ‘wonderen’ ligt
in het feit dat katholieke missionarissen, in plaats van ze te ontkennen of
ze als niets anders dan goochelarij te behandelen – zoals sommige protes -
tantse zendelingen doen – zich vaak zozeer in het nauw zagen gebracht dat
ze gedwongen werden hun toevlucht te nemen tot het wanhopige alternatief
om alles op de rug van de duivel te laden. En de jezuïeten voelen zich
bij deze echte dienaren van God zo klein dat ze met ongeëvenaarde sluwheid
besloten tegenover de talapoins en boeddhisten te handelen, zoals van
Mohammed wordt gezegd dat hij met de berg deed. ‘En toen hij zag dat de
berg niet naar hem toe wilde komen, ging de profeet naar de berg toe.’ Toen
ze ontdekten dat ze als christenen de Siamezen niet konden vangen met de
vogellijm van hun verderfelijke leringen, vermomden ze zich, en verschenen
eeuwenlang onder het arme, onwetende volk als talapoins, totdat ze
werden ontmaskerd. Ze namen zelfs na stemming onmiddellijk een voorstel
aan dat nu alle kracht heeft van een oud geloofsartikel. ‘Naaman, de
Syriër’, zeggen de jezuïeten van Caen, ‘verloochende zijn geloof niet, toen
hij met de koning in het huis van Rimmon neerknielde; en de paters van de
Sociëteit van Jezus huichelen evenmin wanneer ze de gebruiken en gewoonten
van de Siamese talapoins aannemen [nec dissimulant Patres S. J. talapoinorum
Siamensium institutum vestemque affectantes].’ 1
1
Thesis propugnata, stelling 9, Caen, 1693.