Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

EEN VERGELIJKING VAN BOEDDHISME EN CHRISTENDOM 637
uiteindelijk als een goddelijk bevel werd aanvaard, en ook dat het een van
de verderfelijkste en meest demoraliserende leringen is.
De geestelijkheid zegt: welke gruwelijke misdaden we ook tegen goddelijke
of menselijke wetten hebben bedreven, als we maar geloven in de
zelfopoffering van Jezus voor de verlossing van de mensheid, zal zijn
bloed alle smetten uitwissen. Gods genade is grenzeloos en ondoorgrondelijk.
Men kan onmogelijk een menselijke zonde bedenken die zo afschuwelijk
is dat ze niet zou worden uitgewist door de prijs die voor de
verlossing van de zondaar vooruit is betaald, al was ze duizendmaal zo erg.
En bovendien is het nooit te laat om berouw te hebben. Al wacht de zondaar
tot de laatste minuut van het laatste uur van de laatste dag van zijn
sterfelijke leven vóór hij met verbleekte lippen de geloofsbelijdenis uitspreekt,
dan kan hij toch nog naar het paradijs gaan; de stervende dief heeft
dat gedaan, en alle anderen die even slecht zijn, kunnen dat ook doen. Dit
zijn de aanmatigingen van de kerk.
Maar als we buiten de kleine kring van het geloof treden, en het heelal
zien als een geheel dat in evenwicht wordt gehouden doordat de delen
ervan schitterend op elkaar zijn afgestemd, hoezeer komt dan de gezonde
logica, het flauwste vonkje rechtsgevoel, in opstand tegen dit plaatsver -
vangend lijden! Indien de misdadiger alleen tegen zichzelf zondigde en
niemand dan zichzelf benadeelde, indien hij door oprecht berouw gebeurtenissen
uit het verleden kon uitwissen, niet alleen uit het geheugen van
mensen, maar ook uit dat onvergankelijke register, dat geen godheid –
zelfs niet de grootste van de groten – kan laten verdwijnen, dan zou dit
dogma misschien te begrijpen zijn. Maar te beweren dat iemand zijn medemens
kwaad kan doen, kan doden, het evenwicht in de maatschappij en de
natuurlijke orde van de dingen kan verstoren, om dan – uit lafheid, hoop
of noodzaak, dat doet er niet toe – vergiffenis te krijgen door te geloven dat
het vergieten van het ene bloed het andere vergoten bloed kan schoonwassen
– dat is belachelijk! Kunnen de gevolgen van een misdaad ongedaan
worden gemaakt, ook al heeft men de misdaad zelf vergeven? De gevolgen
van een oorzaak blijven nooit beperkt tot de grenzen van die oorzaak,
en evenmin kunnen de gevolgen van een misdaad tot de misdadiger en zijn
slachtoffer worden beperkt. Elke goede daad heeft, evengoed als elke
slechte daad, haar gevolgen, die even duidelijk waarneembaar zijn als
wanneer men een steen in rimpelloos water gooit. De vergelijking is afgezaagd,
maar wel de beste die ooit is bedacht, dus laten we deze gebruiken.
De zich uitbreidende kringen op het water zijn groter en sneller naarmate
het voorwerp dat de verstoring teweegbrengt groter of kleiner is, maar ook
de kleinste steen, zelfs het nietigste stofje, brengt zijn rimpelingen teweeg.
(543)