Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

392 ISIS ONTSLUIERD
(333)
‘oude Hugenoten-soldaten enkele weken later – alleen al bij het vermelden
van de ontdekking – zag blozen van schaamte’. In een hoek van de kerk
van St. Fiacre, bij Monceaux in Frankrijk, stond – en staat nog, als we ons
niet vergissen – een stoel, die ‘de zetel van St. Fiacre’ werd genoemd, en
die onvruchtbare vrouwen vruchtbaarheid zou schenken. Aan een rots in
de buurt van Athene, niet ver van het zogenaamde ‘graf van Socrates’,
wordt hetzelfde vermogen toegekend. Toen koningin Amelia van Grieken -
land ongeveer 20 jaar geleden, misschien in een jolige bui, de proef op de
som zou hebben genomen, hield een katholieke priester, die via Syra
onderweg was naar de één of andere missie, niet op haar de meest beledigende
scheldwoorden naar het hoofd te slingeren. Hij maakte de koningin
uit voor een ‘bijgelovige ketter’, ‘een afschuwelijke heks’, ‘Izebel die zich
bezighoudt met magische praktijken’! De vurige missionaris zou ongetwijfeld
nog veel meer eraan hebben toegevoegd, als hij niet midden in zijn
scheldpartij in een modderpoel voor het raam was beland. De deugdzame
redenaar werd tot deze ongewone aftocht gedwongen door de sterke arm
van een Griekse officier, die toevallig op het juiste moment de kamer
binnenkwam.
Alle grote religieuze hervormingen waren in het begin zuiver. De eerste
volgelingen van Boeddha waren, evenals de discipelen van Jezus, allen
mensen die de hoogste ethiek volgden. De afkeer die de hervormers van alle
tijden tegen ondeugd in elke vorm koesterden, is duidelijk bij Íåkyamuni,
Pythagoras, Plato, Jezus, Paulus en Ammonius Saccas. De grote leiders van
de gnostici waren – ook al hadden ze minder succes – in de praktijk niet
minder deugdzaam, en ook in moreel opzicht niet minder zuiver. Marcion,
Basilides en Valentinus 1 stonden bekend om hun ascetische leven. De nicolaïeten,
die, indien ze niet tot de hoofdgroep van de ophieten behoorden, tot
de kleine sekten werden gerekend die in het begin van de 2de eeuw daarin
werden opgenomen, danken hun oorsprong, zoals we hebben aangegeven,
aan Nicolaas van Antiochië, ‘een man die als eerlijk bekendstond, vervuld
van de Heilige Geest en van wijsheid’. Het idee dat zulke figuren ‘wellustige
rituelen’ zouden hebben ingesteld, is volkomen absurd. Men kan evengoed
Jezus ervan beschuldigen zulke rituelen te hebben bevorderd die
achter de veilige beschutting van de kloostermuren door de middeleeuwse
orthodoxe christenen op zo grote schaal werden uitgevoerd.
Indien men echter verlangt dat we geloof hechten aan zo’n aanklacht
tegen de gnostici, een beschuldiging die eeuwen later met tien keer zo veel
venijn wordt herhaald tegen de ongelukkige leiders van de tempeliers,
1
Valentinus wordt door Tertullianus een platonist genoemd (De praescriptione
haereticorum, 7).