Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

DE KERK, WAAR IS ZIJ? 13
voetstuk vormt. In het midden van die rij staat onder een schitterend rijke
troonhemel van blauwe zijde, de Maagd Maria opgesteld, leunend op de
arm van Christus. ‘Onze Lieve Vrouwe’ is gekleed in een diep gedecolleteerde
blauwe satijnen japon met korte mouwen, die heel flatteus een
sneeuwwitte, prachtig gevormde hals, schouders en armen doen uitkomen.
De rok, eveneens van blauw satijn, met een overrok van kostbare kant en
opmaaksel van gaas, is zo kort als die van een balletdanseres; ze reikt nauwelijks
tot de knie en laat een paar mooi gevormde benen zien, bedekt met
een vleeskleurige zijden maillot, en blauwsatijnen Franse schoenen met
heel hoge rode hakken! Het blonde haar van deze ‘moeder van God’ is volgens
de laatste mode opgemaakt, met een grote chignon en krullen. Terwijl
ze leunt op de arm van haar zoon, is haar gezicht liefdevol naar haar eniggeborene
gewend, van wie de kleding en houding evenzeer bewonderenswaardig
zijn. Christus draagt een rokkostuum met zwaluwstaart, zwarte
broek en laag uitgesneden wit vest, lakschoenen en witte glacéhand -
schoenen, op één waarvan een kostbare diamanten ring schittert, waarvan
we mogen aannemen dat hij vele duizenden waard is – een kostbaar
Braziliaans juweel. Op dit lichaam van een moderne Portugese dandy staat
een hoofd met het haar in het midden gescheiden; een treurig, ernstig
gezicht, en ogen waarvan de geduldige blik alle bitterheid schijnt te weerspiegelen
van deze laatste belediging die de majesteit van de gekruisigde
wordt aangedaan. 1
Ook de Egyptische Isis werd door haar vereerders voorgesteld als een
maagdelijke moeder, die haar zoontje Horus in haar armen houdt. Op sommige
beelden en basreliëfs is ze, wanneer alleen zij is uitgebeeld, óf geheel
naakt óf van top tot teen gesluierd. Maar in de mysteriën is ze, evenals
bijna elke andere godin, van top tot teen geheel gesluierd, als symbool van
de moederlijke kuisheid. Het zou ons geen kwaad doen als we van de
Ouden wat van het poëtische gevoel in hun religies, en de ingeboren
eerbied die ze voor hun symbolen koesterden, overnamen.
Het is niet meer dan redelijk om onmiddellijk te zeggen dat de laatste
ware christenen met de laatste rechtstreekse apostel zijn gestorven. Max
Müller vraagt met nadruk:
Hoe kan een zendeling in zulke omstandigheden antwoorden op de
verwonderde vragen van zijn leerlingen, zonder te wijzen op die zaden 2 ,
en hen te vertellen hoe het christendom had moeten zijn, zonder aan te
tonen dat, evenals alle andere religies, ook het christendom zijn geschie-
1
Het feit wordt ons meegedeeld door een ooggetuige die de kerk verschillende
keren heeft bezocht, een katholiek, die geschokt was, zoals hij het uitdrukte.
2
Daarmee wordt gedoeld op de door Jezus en zijn apostelen geplante zaden.
(10)