Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

DE VEDA’S EN DE BIJBEL 553
hebben we het volgende in te brengen: Dat het eerste exemplaar van het
Boek van God, na door Chilkia te zijn uitgegeven en in de wereld te zijn
gebracht, is verdwenen, en Ezra een nieuwe Bijbel moest maken, die door
Judas Maccabeus werd voltooid; dat deze, toen hij van hoornvormige letters
in vierkante werd overgezet, tot onherkenbaarheid toe werd verminkt;
dat de massoreten het vernietigingswerk voltooiden, en dat we ten slotte
een tekst hebben die nog geen 900 jaar oud is, vol weglatingen, in -
lassingen en opzettelijke verdraaiingen, zodat, omdat deze massoretische
Hebreeuwse tekst zijn fouten heeft laten verstenen, en de sleutel tot het
‘woord van God’ verloren is gegaan, niemand het recht heeft om zogenaamde
‘christenen’ de uitweidingen van een reeks verzonnen en misschien
valse profeten op te dringen, in de ongegronde en onhoudbare
veronderstelling dat de ‘Heilige Geest’ in eigen persoon de schrijver ervan
is geweest.
We verwerpen dus dit zogenaamde monotheïstische geschrift, dat is
opgesteld in een tijd toen de Jeruzalemse priesters er juist politiek voordeel
in zagen om alle betrekkingen met de heidenen met geweld af te breken.
Pas op dat moment zien we hen kabbalisten vervolgen, en de ‘oude wijsheid’
van zowel joden als heidenen verwerpen. De echte Hebreeuwse
Bijbel was een geheim boek, dat aan het volk onbekend was, en zelfs de
Samaritaanse Pentateuch is veel ouder dan de Septuagint. Van eerstgenoemde
hebben de kerkvaders zelfs nooit gehoord. We geven beslist de
voorkeur eraan ons te houden aan de mededeling van Swedenborg dat het
‘oude woord’ ergens in China of Groot Tartarije is te vinden. Des te meer,
omdat ten minste één predikant, namelijk Eerw. dr. R.L. Tafel uit Londen,
over de Zweedse ziener heeft gezegd dat hij bij het schrijven van zijn theologische
werken in een staat van ‘goddelijke inspiratie’ verkeerde. Hij
krijgt zelfs voorrang boven de schrijvers van de Bijbel, want, terwijl laatstgenoemden
de woorden in hun oren hoorden spreken, werden ze aan
Swedenborg verstandelijk duidelijk gemaakt, zodat hij innerlijk en niet
uiterlijk werd verlicht. De eerwaarde schrijver zegt daarover:
Wanneer een gewetensvol lid van de nieuwe kerk beschuldigingen
hoort uiten tegen de goddelijkheid en de onfeilbaarheid van de ziel of
het lichaam van de leringen van het nieuwe Jeruzalem, dan moet hij zich
onmiddellijk baseren op de ondubbelzinnige verklaring die in die leringen
wordt gedaan dat de Heer zijn tweede komst tot stand heeft
gebracht in en door middel van die geschriften die door Emanuel
Swedenborg als zijn dienaar zijn uitgegeven, en dat die beschuldigingen
dus niet waar zijn en niet waar kunnen zijn.
En indien het ‘de Heer’ is die door Swedenborg sprak, dan bestaat er voor
(471)