Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

DE KERK, WAAR IS ZIJ? 29
toonden van de dogma’s die de kerk het meest koesterde en die haar het
meeste voordeel brachten. Deze ‘geesten’ beweerden dezelfde entiteiten
in een niet-belichaamde toestand te zijn als de vaders, moeders, zonen en
dochters, vrienden en bekenden van de personen die getuige waren van de
vreemde verschijnselen. De duivel scheen niet objectief te bestaan, en dit
ondermijnde de basis waarop de stoel van Petrus rustte. 1 Geen geest,
1
Er waren twee zetels van de zogenaamde apostel in Rome. De geestelijkheid,
verschrikt over de onafgebroken reeks bewijzen die het wetenschappelijk onderzoek
opleverde, besloot ten slotte het hoofd te bieden aan de vijand. In Chronique des Arts
vinden we de knapste en tegelijk de meest jezuïtische verklaring van het feit. Volgens
hun verhaal ‘deed het toenemend aantal gelovigen Petrus besluiten voortaan Rome
tot het centrum voor zijn werk te maken. Het kerkhof van Ostrianum was te ver, en
te klein voor de bijeenkomsten van de christenen. De reden die de apostel ertoe had
gebracht achtereenvolgens aan Linus en Cletus bisschoppelijk gezag te verlenen, om
hen in staat te stellen de zorgen te dragen van een kerk waarvan de omvang on -
begrensd moest zijn, leidde er vanzelfsprekend toe meer plaatsen voor bijeen -
komsten te kiezen. Het speciale verblijf van Petrus werd daarom op de Viminalis
gevestigd, en daar werd die geheimzinnige zetel opgesteld, het symbool van macht
en waarheid. De verheven zetel die in de catacomben in Ostria werd vereerd, werd
echter niet weggenomen. Petrus bezocht die bakermat van de roomse kerk nog
steeds, en verrichtte er ongetwijfeld nog vaak zijn heilige handelingen. Een tweede
zetel, die de uitdrukking is van hetzelfde mysterie als de eerste, werd geplaatst in
Cornelia, en deze is het die door de eeuwen heen tot ons is gekomen.’
In plaats dat het mogelijk is dat er ooit twee van die zetels hebben bestaan, tonen
de meeste critici aan dat Petrus helemaal niet in Rome is geweest; de redenen daarvoor
zijn talrijk en onweerlegbaar. Misschien is het het beste om eerst te wijzen op
de werken van Justinus de Martelaar. Deze grote voorvechter van het christendom,
die schreef in het eerste deel van de 2de eeuw in Rome, waar hij zich vestigde, en die
geestdriftig naar het geringste bewijs zocht ten gunste van de waarheid waarvoor hij
leed, schijnt volkomen onbekend te zijn met het bestaan van Petrus!
En door geen andere schrijver van enig gewicht wordt hij in verband met de
roomse kerk genoemd vóór de tijd van Irenaeus, toen deze zich inspande om uit de
diepten van zijn verbeelding een nieuwe godsdienst in het leven te roepen. We verwijzen
de lezer die er meer van wil weten, naar het knappe boek van George Reber,
getiteld The Christ of Paul. De argumenten van deze schrijver zijn afdoende.
Bovengenoemd artikel in Chronique des Arts spreekt over het toenemen van het aantal
gelovigen in zo’n mate dat Ostrianum niet alle christenen kon bevatten. Indien
Petrus werkelijk in Rome is geweest – zo luidt Rebers redenering – moet het geweest
zijn tussen de jaren 64 en 69, want in 64 was hij in Babylon, vanwaar hij zend -
brieven en andere brieven naar Rome schreef, en in een van de jaren tussen 64 en 68
(tijdens het bewind van Nero) stierf hij, óf als martelaar, óf in zijn bed, want Irenaeus
laat hem met Paulus (!?) (die hij zijn hele leven heeft vervolgd en met wie hij van
mening verschilde) de roomse kerk in handen geven van Linus, die in 69 bisschop
werd (zie Rebers Christ of Paul, blz. 122). We zullen dit in hoofdstuk 3 uitvoeriger
behandelen.
Nu vragen we, in naam van het gezonde verstand, hoe de aanhangers van Paulus’