Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

642 ISIS ONTSLUIERD
(547)
Zulke feiten hebben later misschien een aannemelijk voorwendsel verschaft
om alle werken zoals de Homilieën – waarin maar al te duidelijk
bleek dat er voor de verzoeningsleer geen enkele autoriteit uit de begintijd
is te vinden – apocrief te verklaren. De Homilieën zijn maar weinig in
strijd met de evangeliën, maar komen in het geheel niet overeen met de
dogma’s van de kerk. Petrus wist niets van het zoenoffer, en zijn eerbied
voor de mythische vader Adam zou hem nooit hebben laten erkennen dat
deze aartsvader gezondigd had, en vervloekt was. Ook schijnen de Alexan -
drijnse theologische scholen, evenmin als Tertullianus, deze leer te hebben
gekend, en evenmin wordt ze door een van de vroegere kerkvaders be -
sproken. Philo vat het verhaal van de val symbolisch op, en Origenes
beschouw de het evenals Paulus als een allegorie. 1
De christenen moeten, of ze willen of niet, geloof hechten aan het
dwaze verhaal van de verleiding van Eva door een slang. Bovendien heeft
Augustinus zich formeel daarover uitgesproken. Hij zegt namelijk: ‘God
heeft van te voren geheel willekeurig, en zonder het geloof of de goede
daden die hij voorzag in aanmerking te nemen, bepaalde personen uitverkoren,
en onherroepelijk beschikt hun eeuwig geluk te schenken, terwijl Hij
op dezelfde manier anderen tot eeuwige verdoemenis heeft veroordeeld’!!
(De dono perseverantiae, §25, etc.). 2
Calvijn verkondigde even afschuwelijke opvattingen over goddelijke
partijdigheid en bloeddorstigheid.
1
Zie J.W. Draper, History of the Conflict between Religion and Science, blz. 224.
2
Dit is de leer van de supralapsariërs, die beweerden dat ‘Hij [God] de val van
Adam met al zijn kwade gevolgen al eeuwig vooraf had bepaald, en dat onze eerste
voorouders vanaf het begin geen vrijheid kenden’.
Aan deze ethisch hoogstaande leer heeft de katholieke wereld in de 11de eeuw
het stichten van de orde die bekendstaat als de kartuizer monniken te danken. Bruno,
haar stichter, werd tot de oprichting van die onmenselijke orde gedreven door een
gebeurtenis die het waard is hier te worden vermeld, omdat ze deze goddelijke voorbeschikking
duidelijk illustreert. Een vriend van Bruno, een Franse arts, die wijd en
zijd bekend was om zijn bijzondere vroomheid, ethische zuiverheid en menslievendheid,
stierf, en zijn lijk werd door Bruno zelf bewaakt. Drie dagen na zijn dood, toen
men hem zou gaan begraven, ging de vrome arts plotseling rechtop zitten in zijn kist,
en verklaarde met luide plechtige stem ‘dat hij door het rechtvaardige oordeel van
God eeuwig was verdoemd’. Na deze troostrijke boodschap van gene zijde van de
‘duistere rivier’, viel hij achterover, en stierf weer.
De pårsì-theologen zeggen op hun beurt: ‘Wanneer iemand van u zonde bedrijft
in de veronderstelling dat hij door iemand zal worden gered, dan zullen zowel de
bedrieger als de bedrogene verdoemd zijn tot de dag van Rastå Khez. . . . Er is geen
verlosser. In de andere wereld zult u overeenkomstig uw daden worden beloond. Uw
verlosser zijn uw eigen daden en God zelf’ (Max Müller, Chips from a German
Workshop, deel 1, blz. 177).