Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

84 ISIS ONTSLUIERD
(72)
van een protestantse tegenstander, mogen we de lezer dan verwijzen naar
de geschiedenis van Engeland, en naar authentieke documenten waarin het
bestaan wordt vastgesteld van een relikwie die niet minder bijzonder is dan
de beste van de andere? Hendrik III ontving van de grootmeester van de
tempeliers een flesje dat een klein gedeelte bevatte van het heilige bloed
dat Christus aan het kruis had gestort. De echtheid ervan werd door de
zegels van de patriarch van Jeruzalem en anderen bevestigd. De processie
waarin het heilige flesje van St. Paul’s Cathedral naar de Westminster
Abbey werd gebracht, wordt door de historicus als volgt beschreven:
‘Twee monniken ontvingen het flesje, en gaven het de Abbey in bewaring
. . . het deed heel Engeland schitteren van roem; ze droegen het op aan God
en St. Edward.’ 1
Het verhaal van vorst Radzivill is welbekend. Het onbetwistbare
bedrog van de monniken en nonnen in zijn directe omgeving, en van zijn
eigen biechtvader, brachten deze Poolse edelman ertoe Lutheraan te worden.
In het begin was hij zo verontwaardigd dat de ‘ketterij’ van de reformatie
zich in Litouwen verbreidde, dat hij de lange weg naar Rome aflegde
om de paus zijn eerbiedige hulde en sympathie te betuigen. Deze gaf hem
een kostbare doos met relikwieën als geschenk. Op zijn terugreis naar huis
zag zijn biechtvader de Maagd, die uit haar heerlijk verblijf neerdaalde
alléén om deze relikwieën te zegenen en de echtheid ervan te bevestigen.
De overste van het naburige klooster en de moeder-overste van een nonnenklooster
zagen hetzelfde visioen, maar versterkt met enkele heiligen en
martelaren; ze profeteerden, en ‘voelden de Heilige Geest’ zich uit de relikwiedoos
verheffen en de vorst overschaduwen. Een voor die gelegenheid
door de geestelijkheid verschafte bezetene werd met vol ceremonieel van
de duivel verlost, herstelde onmiddellijk nadat hij met de doos was aangeraakt,
en bedankte ter plekke de paus en de Heilige Geest. Toen de ceremonie
voorbij was, wierp de bewaker van de doos met relikwieën zich aan
de voeten van de vorst, en bekende dat hij op hun terugreis uit Rome de
doos met relikwieën had verloren. Uit angst voor de woede van zijn meester
had hij een gelijksoortige doos laten maken, ‘die hij had gevuld met de
beentjes van honden en katten’, maar nu hij zag hoe de vorst werd bedrogen,
bekende hij liever zijn schuld dan mee te werken aan zulke godslasterlijke
streken. De vorst zei niets, maar ging enige tijd voort met het op de
proef stellen – niet van de relikwieën, maar van zijn biechtvader en van de
visioenen-zieners. Hun nagebootste extases deden hem zo volkomen het
grove bedrog van de monniken en nonnen doorzien dat hij zich aansloot
bij de hervormde kerk.
1
Demonologia, blz. 436.