Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

CHRISTENDOM MAAKT KARIKATUUR VAN ESOTERISCH BOEDDHISME 315
verhouden Nara en Nårì zich als
vader en moeder, en ook als vader en
dochter. 1 Stof is via eindeloos veel
trapsgewijze transformaties het product
van geest. De éénmaking van
één eeuwige eerste oorzaak maakte
zo’n verband noodzakelijk; en indien
de natuur het voortbrengsel of gevolg
van die oorzaak is, dan moet ze op
haar beurt worden bevrucht door
dezelfde goddelijke straal die de
natuur zelf voortbracht. Indien men
de meest absurde kosmogonische
allegorieën onbevooroordeeld ana -
lyseert, zal men zien dat ze op een
strenge en logische noodzakelijkheid
blijken te zijn gebaseerd.
‘Uit niet-zijn werd zijn geboren’,
zegt een vers in de Rig-Veda. 2 Het
eerste wezen moest, juist door het feit
van zijn schepping als wezen, androgyn
en eindig worden. En dus zal
zelfs aan de heilige trimûrti, die uit
Brahmå, Vishñu en Íiva bestaat, een
einde komen wanneer de ‘nacht’ van
parabrahman volgt op de huidige
‘dag’, of periode van universele activiteit.
De tweede, of beter gezegd de
eerste, triade – want de hoogste is
een zuivere abstractie – is de verstande
lijke wereld. De Våch, die haar
omgeeft, is een scherper om lijnde
1
Dezelfde transformaties vindt men
in de kosmogonie van alle belangrijke
volkeren. Zo zien we in de Egyptische
mythologie Isis en Osiris, als broer en
zus, man en vrouw; en Horus, de zoon
van deze beiden, wordt de echtgenoot
van zijn moeder, Isis, en verwekt een
zoon, Malouli. (Champollion-Figeac,
Égypte ancienne, blz. 245.)
2
Mañ∂ala 1, sûkta 166, Max Müller.
voortbrengen. Maar in de verborgen
betekenis zijn Sefira en Adam één en
hetzelfde licht, alleen latent en actief,
onzichtbaar en zichtbaar. De tweede
Adam brengt, als het menselijke
tetragram, op zijn beurt uit zijn zijde
Eva voort. Met deze tweede triade
hebben de kabbalisten zich tot nu
toe beziggehouden, terwijl ze bijna
nooit wezen op de Hoogste en Onui t -
sprekelijke, en er nooit iets over op
schrift stelden. Alle kennis over
laatstgenoemde werd mondeling
meegedeeld. De tweede Adam is dus
de door Jod weergegeven eenheid,
het symbool van het kabbalistische
mannelijke beginsel, en tegelijkertijd
is hij Chokhmah, wijsheid, terwijl
Binah of Jehovah Eva is; de eerste,
Chokhmah, komt voort uit Kether, of
de androgyn, Adam-Kadmon, en de
tweede, Binah, uit Chokhmah. Indien
we de drie letters die de naam Eva
vormen met Jod combineren, krijgen
we het goddelijke tetragram, dat
wordt uitgesproken als IEVO-HEVAH,
Adam en Eva, hwhy, Jehovah, mannelijk
en vrouwelijk, of de ideële vorm
van de mensheid, belichaamd in de
eerste mens. Zo kunnen we bewijzen
dat, terwijl de joodse kabbalisten
evenals hun ingewijde meesters, de
Chaldeeën en hindoes, de hoogste on -
bekende God aanbaden in de heilige
stilte van hun heiligdommen, men de
onwetende massa van elk volk iets
liet aanbidden dat beslist lager stond
dan de eeuwige substantie van de
boeddhisten, de zogenaamde atheïs -
ten. Zoals Brahmå, de in de mythische
Manu – of de eerste mens
(ge boren uit Svayambhû, of de uitzichzelf-bestaande)
– gemanifes teerde
(269)