Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

402 ISIS ONTSLUIERD
(342)
was dat hij zich te veel beperkte tot de hogere klassen van de maatschappij.
Terwijl Jezus tot de armen en eenvoudige mensen ‘vrede op aarde voor
alle mensen die hij liefheeft’ 1 preekte, was Apollonius de vriend van
koningen, en bewoog hij zich onder de aristocratie. Hij was uit deze laatste
voortgekomen, en zelf een rijk man, maar de ‘Mensenzoon’, die het
volk vertegenwoordigt, ‘had geen plaats om zijn hoofd neer te leggen’;
niettemin vertoonden de twee ‘wonderdoeners’ een opvallende overeenkomst
van doel. Nog vóór Apollonius was Simon Magus verschenen, die
‘de grote kracht van God’ wordt genoemd. Zijn ‘wonderen’ zijn wonderbaarlijker,
gevarieerder en beter vastgelegd dan die van de apostelen of van
de Galilese filosoof zelf. Het materialisme ontkent de feiten in beide gevallen,
maar de geschiedenis bevestigt ze. Apollonius volgde op die twee; en
hoe groots en befaamd de door hem teweeggebrachte wonderen volgens de
kabbalisten waren in vergelijking met die van de veronderstelde stichter
van het christendom, wordt ook door de geschiedenis en door Justinus de
Martelaar bevestigd. 2
Apollonius was, evenals Boeddha en Jezus, de onverzettelijke vijand
van elk uiterlijk vertoon van vroomheid, nutteloze religieuze ceremoniën
en huichelarij. Indien de wijze van Tyana, evenals de christelijke verlosser,
bij voorkeur het gezelschap van de armen en eenvoudige mensen had
gezocht, en indien hij, in plaats van rustig op ruim 100-jarige leeftijd te
sterven, een vrijwillig martelaar was geweest die de goddelijke waarheid
vanaf een kruis verkondigt, 3 dan had zijn bloed misschien evenveel
invloed gehad op de latere verspreiding van spirituele leringen als dat van
de christelijke messias.
1
Lucas 2:14.
2
Zie hoofdstuk 2, blz. 113-14 van dit boek.
3
In een pas verschenen boek, getiteld The World’s Sixteen Crucified Saviors
(door Kersey Graves), dat door zijn titel onze aandacht trok, werden we, zoals ons
op het titelblad was voorspeld, zeer verrast door de historische bewijzen die noch in
de geschiedenis, noch in de overlevering zijn te vinden. Van Apollonius, die erin
wordt voorgesteld als een van deze zestien ‘verlossers’, zegt de schrijver dat hij
uiteindelijk is ‘gekruisigd . . . opgestaan uit de doden . . . na zijn opstanding aan
zijn discipelen is verschenen en’ – opnieuw, evenals Christus – ‘een Thomas [?]
Didymus heeft overtuigd, door hem de afdruk van de spijkers op zijn handen en voeten
te laten voelen’ (ed. 1875, blz. 305). Ten eerste beweren noch Philostratus,
Apollonius’ biograaf, noch de geschiedenis, iets dergelijks. Hoewel de juiste datum
van zijn overlijden onbekend is, heeft geen discipel van Apollonius ooit gezegd dat
hij gekruisigd of hun verschenen is. Tot zover wat één ‘verlosser’ betreft. Daarna
wordt ons verteld dat Gautama Boeddha, wiens leven en sterven door verschillende
gezaghebbende schrijvers – onder wie Barthélemy Saint-Hilaire – zo nauwkeurig
zijn beschreven, eveneens ‘door zijn vijanden werd gekruisigd, aan de voet van de