Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

92 ISIS ONTSLUIERD
(79)
zijn boek, tot de geplaagde heilige, onwillig als hij was om zelfs tegen een
duivel onvriendelijk te zijn, zich gedwongen voelde hem te straffen, door
de vervelende duivel precies bij de zin waar hij was gebleven, te pletten
door het boek dicht te slaan. Een andere keer verscheen dezelfde duivel in
de vorm van een aap. Hij grijnsde zo afschuwelijk dat Dominicus, om hem
kwijt te raken, de duivel-aap beval de kaars op te pakken, en voor hem vast
te houden tot hij klaar was met lezen. De arme duivel deed het, en hield
hem vast tot de kaars tot onder aan de pit toe was verteerd; en, ondanks zijn
smeekbeden om genade, dwong de heilige hem de kaars vast te houden tot
zijn vingers tot op het been waren verbrand!
Genoeg! De instemming waarmee dit boek door de kerk werd ontvangen,
en de bijzondere heiligheid die eraan werd toegeschreven, tonen voldoende
aan welke achting haar beschermheren hadden voor de waarheid.
We kunnen tot besluit hieraan toevoegen dat de beste stukken van
Boccaccio’s Decameron de preutsheid zelf schijnen vergeleken met het
smerige realisme van De Gulden Legende.
We kunnen ons niet genoeg verbazen over de aanmatigende houding
van de katholieke kerk bij haar pogingen om hindoes en boeddhisten tot
het christendom te bekeren. Zolang een ‘heiden’ zich houdt aan het geloof
van zijn voorouders, heeft hij ten minste die ene eigenschap die verlossing
meebrengt – namelijk om niet afvallig te worden alleen om het genoegen
het ene stel afgoden te vervangen door een ander. Het omhelzen van het
protestantisme kan voor hem iets nieuws betekenen, want daarin heeft hij
tenminste het voordeel zijn godsdienstige opvattingen tot hun eenvoudigste
uitdrukking te beperken. Maar wanneer een boeddhist zich heeft laten
verleiden om zijn Dagon-schoen te verwisselen voor de muil van het
Vaticaan, of de acht haren van het hoofd van Gautama en Boeddha’s tand,
die wonderen teweegbrengen, voor de lokken van een christelijke heilige
en een tand van Jezus, die veel minder mooie wonderen veroorzaken, dan
is er voor hem geen reden om zich op zijn keuze te beroemen. Men zegt
dat Sir T.S. Raffles in zijn toespraak voor het Literair Genootschap van
Java de volgende karakteristieke anekdote vertelde:
Bij zijn bezoek aan de grote tempel op de heuvels van Nagasaki werd de
Engelse gezant met opmerkelijk veel achting en respect ontvangen door de
eerbiedwaardige patriarch van de noordelijke provincies, een man van 80,
die hem een bijzonder rijk onthaal gaf. Toen hij hem de binnenplaatsen van
de tempel liet zien, riep een van de aanwezige Engelse officieren zonder erbij
na te denken in verwondering ‘Jazus Christus’! De patriarch keerde zich met
een vreedzame glimlach half om, en boog betekenisvol met een uitdrukking
alsof hij wilde zeggen: ‘We kennen uw Jazus Christus! Dwing hem ons niet