Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

664 ISIS ONTSLUIERD
(565)
Alleen de hiërofant (hogepriester) wist hoe hij die plechtige handeling
kon verrichten door zijn eigen levenskracht en astrale ziel uit te storten in
de adept die door hem tot opvolger was uitverkoren, en die op die manier
een dubbel leven kreeg. 1
‘Waarachtig, ik verzeker u: alleen wie opnieuw wordt geboren, kan het
koninkrijk van God zien’ (Johannes 3:3). Jezus zegt tegen Nicodemus:
‘Wat geboren is uit een mens is menselijk, en wat geboren is uit de geest
is geestelijk’ (3:6).
Deze toespeling, die op zichzelf zo onbegrijpelijk is, wordt in het Íatapatha-Bråhmaña
verklaard. Deze leert dat een mens die naar spirituele
volmaking streeft, drie geboorten moet doormaken: 1. de fysieke uit zijn
sterfelijke ouders; 2. de spirituele door een religieus offer (inwijding);
3. zijn laatste geboorte in de wereld van de geest – bij de dood. Hoewel het
misschien vreemd lijkt dat we naar het oude gebied van de Punjab en de
oevers van de heilige Ganges zouden moeten gaan om iemand te vinden
die de woorden kan interpreteren die in Jeruzalem zijn uitgesproken en aan
de oever van de Jordaan zijn toegelicht, is dit kennelijk toch het geval.
Deze tweede geboorte, of wedergeboorte van de geest, na de natuurlijke
geboorte van wat geboren is uit het lichaam, had een joodse heerser kunnen
verbazen. Niettemin werd dit 3000 jaar vóór het verschijnen van de
grote Galilese profeet onderwezen, niet alleen in het oude India, maar aan
alle epoptai van de heidense inwijding, die in de grote mysteriën van
len. De zeven doodzonden van de christenen zijn ontleend aan de Egyptische boeken
van Hermes, waarmee Clemens van Alexandrië zo vertrouwd was.
1
De later bij het volk ingevoerde afschuwelijke gewoonte om mensen te offeren
is een verwrongen kopie van het theürgische mysterie. De heidense priesters, die niet
tot de klasse van de hiërofanten behoorden, voerden gedurende enige tijd dit afschuwelijke
ritueel uit dat diende om het werkelijke doel te verbergen. Maar de Griekse
Heracles wordt voorgesteld als de tegenstander van mensenoffers, die de mensen en
monsters die hen offerden, verslaat. Bunsen bewijst juist door het ontbreken van
enige voorstelling van mensenoffers op de oudste monumenten dat deze gewoonte
in het Oude Rijk aan het einde van de 7de eeuw na Menes was afgeschaft (Egypt’s
Place, deel 1, blz. 18; en ook blz. 65-6); Iphicrates had dus in 3000 v.Chr. bij de
Carthagers een einde gemaakt aan mensenoffers. Diphilus liet de mensenoffers vervangen
door die van stieren. Amosis dwong de priesters mensen door wassenbeelden
te vervangen (Porphyrius, De abstinentia ab usu animalium, boek 2, §55-6). Aan
de andere kant kunnen de inquisitie en de christelijke geestelijkheid erover opscheppen
dat ze voor elke door de bewoners van de Taurische Chersonesus op het altaar
van Diana geofferde vreemdeling, een dozijn ketters op het altaar van de ‘moeder
van God’ en haar ‘zoon’ hebben geofferd. En wanneer hebben de christenen ooit
eraan gedacht om levende ketters, joden en heksen door dieren of wassenbeelden te
vervangen? Ze verbrandden hun afbeelding alleen wanneer de veroordeelde slachtoffers
door tussenkomst van de Voorzienigheid aan hun klauwen waren ontsnapt.