Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

638 ISIS ONTSLUIERD
En deze verstoring is niet alleen zichtbaar aan de oppervlakte. Onzichtbaar
duwt daaronder de ene druppel tegen de andere, in elke richting – naar buiten
en naar beneden – tot de kracht de oevers en de bodem raakt.
Bovendien wordt de lucht boven het water in beroering gebracht, en deze
verstoring gaat, zoals de natuurkundigen ons vertellen, van laag tot laag
steeds verder de ruimte in; aan de stof is een impuls gegeven, en die gaat
nooit verloren, en kan nooit worden herroepen! . . .
Zo is het ook met een misdaad en haar tegenpool. De daad vindt misschien
in een oogwenk plaats, de gevolgen ervan zijn eeuwig. Konden we
de steen, nadat hij eenmaal in de vijver is geworpen, naar onze hand terugroepen,
de rimpelingen terugrollen, de gebruikte kracht tenietdoen, de
ethergolven herstellen tot hun vroegere toestand van niet-zijn, en elk spoor
van het werpen van de steen uitwissen, zodat het register van de tijd niet
laat zien dat deze ooit plaatsvond, dan en alleen dan kunnen we geduldig
luisteren naar de christenen die de doeltreffendheid van dit zoenoffer verdedigen.
De Times van Chicago publiceerde onlangs het register van de beul
over de eerste helft van dit jaar (1877) – een lange, verschrikkelijke lijst
van moorden en ophangingen. Bijna al deze moordenaars kregen religi -
euze bijstand, en velen zeiden dat ze door het bloed van Jezus Gods ver -
geving hadden verkregen, en diezelfde dag naar de hemel gingen! Hun
bekering kwam in de gevangenis tot stand. Zie hoe deze balans van christelijke
rechtvaardigheid (!) is opgemaakt: Deze moordenaars met bebloede
handen doodden, gedreven door de demonen van lust, wraakzucht, hebzucht,
fanatisme of alleen door een beestachtige bloeddorst, hun slacht -
offers, in de meeste gevallen zonder ze tijd te geven berouw te koesteren,
of Jezus aan te roepen om hen met zijn bloed schoon te wassen. Ze stierven
misschien in zonde, en ontvingen natuurlijk – in overeenstemming met
de theologische logica – de beloning voor hun grote of kleine vergrijpen.
Maar de moordenaar wordt door de menselijke rechtsorde gegrepen, in de
gevangenis geworpen, en door sentimentele figuren betreurd; men bidt met
en voor hem; hij spreekt de toverwoorden van de bekering uit, en gaat naar
het schavot als een verlost kind van Jezus! Had hij de moord niet begaan,
dan had men niet met hem gebeden, zou hij niet zijn verlost, en had hij
geen vergiffenis gekregen. Blijkbaar heeft die man er goed aan gedaan die
moord te plegen, want op die manier heeft hij eeuwig geluk verkregen! En
het slachtoffer en zijn of haar familie, verwanten, mensen die van hem
afhankelijk zijn, maatschappelijke relaties – heeft de rechtvaardigheid
voor hen geen compensatie? Moeten ze in deze wereld en in de volgende
lijden, terwijl hij die hun onrecht heeft aangedaan naast de ‘heilige dief’