Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

426 ISIS ONTSLUIERD
(362)
op die van de 12de [dynastie] zijn gedeelten uit een ouder rituaal volstrekt
niet zeldzaam. . . . De hongerigen te voeden, de dorstigen te laven,
de naakten te kleden, de doden te begraven . . . waren de eerste plichten
van een vroom mens. . . . De leer van de onsterfelijkheid van de ziel
dateert uit dat tijdperk (Schrijftablet, British Museum, 562). 1
En misschien nog wel uit een veel vroegere tijd. Ze dateert uit de tijd dat
de ziel een objectief waarneembaar wezen was, zodat haar bestaan toen
moeilijk door haarzelf kon worden ontkend, toen de mensheid een spiri -
tueel ras was en er geen dood bestond. Tegen het einde van de levenscyclus
verviel de etherische mens-geest toen tot de aangename sluimering van tijdelijke
onbewustheid in de ene sfeer, om slechts te ontdekken dat hij ontwaakte
in het nog schitterender licht van een hogere sfeer. Maar terwijl de
spirituele mens altijd ernaar streeft steeds hoger te stijgen naar de bron van
het bestaan, en daarbij door cyclussen en sferen van individueel leven gaat,
moest de fysieke mens met de grote cyclus van de universele schepping
neerdalen tot hij zich met aardse gewaden bekleed zag. Vanaf die tijd was
de ziel te diep weggestopt onder de fysieke kleding om haar bestaan
opnieuw te laten gelden, behalve bij meer spirituele figuren, die met elke
cyclus zeldzamer werden. En toch heeft geen van de prehistorische volkeren
ooit eraan gedacht het bestaan of de onsterfelijkheid van de inner lijke
mens, het werkelijke ‘zelf’, te ontkennen. Maar we moeten de lerin gen van
de oude filosofieën in gedachten houden: alleen de geest is onsterfelijk; de
ziel is op zichzelf noch eeuwig noch goddelijk. Wanneer ze te nauw is verbonden
met de fysieke hersenen van haar aardse omhulsel, wordt ze langzamerhand
een beperkt denkvermogen, niet meer dan een dierlijk en
gewaarwordend levensbeginsel, de nefesh uit de Hebreeuwse Bijbel. 2
1
Op.cit., deel 5, blz. 129.
2
‘En God schiep . . . elke krioelende nefesh [levend wezen]’ (Genesis 1:21),
waarmee hij de dieren bedoelde, en in Genesis (2:7) wordt gezegd: ‘aldus werd de
mens een nefesh [levende ziel]’, wat aantoont dat het woord nefesh werd gebruikt
voor zowel de onsterfelijke mens als het sterfelijke dier. ‘En waarlijk, ik zal uw bloed
van uw nefeshim [levens] eisen; van alle dieren zal ik het eisen, en ook van mensen’
(Genesis 9:5). ‘Vlucht voor nafshecha [voor uw leven]’ (Genesis 19:17). ‘Laten we
hem niet om het leven brengen’ luidt de hedendaagse vertaling (Genesis 37:21).
‘Laten we zijn nefesh niet doden’ zegt de Hebreeuwse tekst. ‘Nefesh voor nefesh’
zegt Leviticus (24:18). ‘Wie een mens doodt moet ter dood worden gebracht.’ ‘Hij
die de nefesh van een mens doodt’ (Leviticus, 24:17), en vers 18 zegt : ‘En wie een
dier [nefesh] . . . doodt, moet het vergoeden: een leven voor een leven’, terwijl de
oorspronkelijke tekst luidt: ‘nefesh voor nefesh’.
In 1 Koningen 1:12; 2:23; 3:11; 19:2-3, staat nefesh voor leven en voor ziel.
‘. ..dan is het [uw] nafshecha in de plaats van [zijn] nafsho’, verklaart de profeet in
1 Koningen 20:39.