Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

762 APPENDIX
De hele bundel van het ego, dat schijnbare en vluchtige ik, verdwijnt na
de dood, zoals een acteur de kleding die bij zijn rol hoorde, uitdoet vóór
hij de schouwburg verlaat en naar bed gaat. Die acteur wordt onmiddellijk
weer dezelfde ‘Jan Smit’ of ‘De Bruin’, die hij sinds zijn geboorte was,
en is niet langer de Othello of Hamlet, die hij enkele uren speelde. Er blijft
nu niets van die ‘bundel’ over wat naar de volgende incarnatie overgaat
behalve de zaden voor toekomstig karma die manas aan zijn onsterfelijke
groep heeft toegevoegd om daarmee het ontlichaamde hogere zelf in
‘devachan’ te vormen. Wat de vier lagere beginselen betreft, wat er van hen
wordt, is in de meeste klassieke literatuur te lezen en we zijn van plan daaruit
– om ons te verdedigen – enkele citaten te geven. De spiritisten, die met
alle geweld het tijdelijke met het onsterfelijke ego willen verwarren, hebben
een enorme afkeer van de leer van de périsprit, de ‘bedrieglijke persoonlijkheid’
of de overblijfselen van de overledenen in hun astrale vorm
die vervagen en na verloop van tijd verdwijnen.
Helaas voor hen en gelukkig voor ons is die leer niet door de hedendaagse
occultisten uitgevonden. Ze verdedigen deze leer. En ze bewijzen
wat ze zeggen, namelijk dat er nog nooit een ‘persoonlijkheid’ is ‘gereïncarneerd’
‘op dezelfde planeet’ (onze aarde, deze keer is er geen sprake
van een vergissing) behalve in de drie uitzonderingsgevallen die hierboven
zijn genoemd. Hieraan voegen we een vierde geval toe, namelijk de opzettelijke,
bewuste daad van adeptschap; en om aan te tonen dat zo’n astraal
lichaam noch tot het lichaam noch tot de ziel behoort en nog veel minder
tot de onsterfelijke geest van de mens, wordt het volgende naar voren
gebracht en worden bewijzen geciteerd.
Voordat iemand op grond van onbetwistbare manifestaties theorieën
verkondigt over wat deze manifestaties teweegbrengt en er onmiddellijk
op basis van voorlopig bewijsmateriaal aanspraak op maakt dat het de
geesten van de overleden stervelingen zijn die ons weer komen opzoeken,
behoort men eerst te bestuderen wat de oudheid over dit onderwerp heeft
verkondigd. Geesten en verschijningen, gematerialiseerde en halfmateriële
deze eigenschappen. De samenstellende delen van onze mentale constitutie – verlangens,
antipathieën, gevoelens, voorkeuren en eigenschappen in het algemeen – hebben
geen absoluut, maar een relatief bestaan. Honger en dorst, bijvoorbeeld, zijn
bewustzijnstoestanden die ontstaan als reactie op prikkels van fysieke behoeften. Ze
zijn geen aangeboren elementen van de ziel en zullen verdwijnen of gewijzigd worden
. . .’ (blz. 356-7). Met andere woorden, hier wordt de theosofische leer aange -
nomen. Åtman en buddhi gaan, na uit manas het aroma van de persoonlijkheid, of
menselijke ziel, te hebben gedistilleerd, naar devachan; terwijl de lagere beginselen,
het astrale simulacrum of de bedrieglijke persoonlijkheid, ontdaan van haar goddelijke
monade of geest, in kåmaloka – het ‘zomerland’ zal blijven.