Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

178 ISIS ONTSLUIERD
(153)
Tot op de huidige dag denken niet-ingewijde kabbalisten en vrijmet -
selaars dat permutatie geheel hetzelfde is als transmigratie en metem -
psychose. Maar dan is hun opvatting over de leer van de echte kabbalisten
even onjuist als hun opvatting over de leer van de boeddhisten. Het is waar,
de Zohar zegt ergens: ‘Alle zielen zijn onderworpen aan transmigratie . . .
en de mensen kennen niet de wegen van de Heilige, gezegend zij hij; ze
weten niet dat ze voor de rechterstoel zullen verschijnen, zowel vóór ze
deze wereld binnentreden als nadat ze haar hebben verlaten’; 1 en ook de
farizeeën hingen deze leer aan, zoals Josephus aantoont. 2 Ook volgens de
leer van gilgul, die vasthield aan de vreemde theorie van het ‘rondwervelen
van de ziel’, bewaren de lijken van de joden die ver van het Heilige
Land zijn begraven, nog een stukje ziel dat niet tot rust kan komen, en hen
ook niet kan verlaten totdat het de bodem van het ‘Beloofde Land’ bereikt.
En men stelde zich voor dat dit ‘rondwervelen’ tot stand kwam doordat de
ziel via een feitelijke evolutie van de soort werd teruggeleid waarbij ze
transmigreerde van het kleinste insect tot aan het grootste dier. Maar dit
was een exoterische leer. We verwijzen de lezer naar de Kabbala denu data
van Knorr von Rosenroth; zijn woorden kunnen, hoe duister ze misschien
ook zijn, misschien toch enig licht op dit onderwerp werpen.
Maar deze leer van de permutatie, of revolutio, moet niet worden op -
gevat als een geloof in reïncarnatie. Dat Mozes werd beschouwd als een
transmigratie van Abel en Seth, betekent niet dat de kabbalisten – althans
zij die ingewijd waren – geloofden dat precies dezelfde geest van een van
Adams zonen opnieuw verscheen in de lichamelijke vorm van Mozes. Het
laat alleen zien wat hun manier was om zich uit te drukken wanneer ze toespelingen
maakten op een van de diepzinnigste mysteries van de oosterse
gnosis, een van de meest majestueuze geloofsartikelen van de geheime
wijsheid. Het was opzettelijk versluierd om de waarheid half te verbergen
en half te onthullen. Er lag in besloten dat men geloofde dat Mozes, evenals
bepaalde andere goddelijke mensen, op aarde de allerhoogste staat had
bereikt: het heel zeldzame psychische verschijnsel, de volmaakte vereniging
van de onsterfelijke geest met de aardse duade, had plaatsgevonden.
De drie-eenheid was volmaakt. Een god was geïncarneerd. Maar hoe zeldzaam
zijn zulke incarnaties!
Die uitdrukking, ‘jullie zijn goden’, die voor onze bestudeerders van de
Bijbel niets dan een abstractie is, heeft voor de kabbalisten een essentiële
betekenis. Elke onsterfelijke geest die zijn glans over een mens uitstort, is
een god – de microkosmos van de macrokosmos, een essentieel onderdeel
1
Zohar, 2:99b.
2
De oude geschiedenis van de Joden, boek 18, hfst. 1, §3.