Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

THEORIEËN OVER REÏNCARNATIE EN GEESTEN 757
gelukzaligheid, de beloning voor alle onverdiende ellende van het leven, 1
en daar is geen plaats voor datgene wat de mens aanzette tot zondigen,
namelijk zijn aardse hartstochtelijke aard.
Daarom worden de niet 2 -reïncarnerende beginselen (de bedrieglijke
persoonlijkheid) achtergelaten in kåmaloka, eerst als een stoffelijk overblijfsel
en later als een weerkaatsing op de spiegel van het astrale licht. Wat
zijn ze – met hun bedrieglijke werking tot de dag waarop ze, na geleidelijk
te zijn vervaagd, verdwijnen – anders dan het Griekse eidolon en het simulacrum
van de Griekse en Latijnse dichters en schrijvers?
Welke beloning of straf kan er op dat gebied van de ontlichaamde
menselijke entiteiten zijn voor een foetus of een menselijk embryo dat
zelfs geen tijd heeft gehad om hier op aarde te ademen, en veel minder
nog de gelegenheid om de goddelijke vermogens van de geest te gebruiken?
Of voor een onverantwoordelijk kind, van wie de verstandeloze
monade, die latent blijft in het astrale en fysieke omhulsel, evenmin kan
voorkomen dat het zelf of iemand anders levend wordt verbrand? Of
voor iemand die vanaf de geboorte verstandelijk zwaar gehandicapt is
en van wie de hersenwindingen slechts 20 tot 30 procent zijn van die
van mensen die gezond van geest zijn, en die daarom noch verantwoordelijk
is voor zijn gesteldheid, noch voor zijn daden noch voor de on -
volmaaktheden van zijn ongedurige, halfontwikkelde verstand?
– 1:451
Deze zijn dan de ‘uitzonderingen’ waarover in Isis wordt gesproken, en
de lering wordt nu evenals toen gehandhaafd. Bovendien is er geen ‘tegenstrijdigheid’
maar alleen onvolledigheid – vandaar dat er misverstanden
ontstonden door latere leringen. Dan zijn er nog verschillende belangrijke
fouten in Isis die, omdat de drukplaten van het werk vastlagen, in de latere
drukken niet werden verbeterd.
1
De lezer moet bedenken dat de esoterische leer stelt dat er – behalve in gevallen
van verdorvenheid waarin de aard van de mens, om het zo te zeggen, het toppunt van
kwaad bereikt en menselijke aardse zonde een satanisch universeel karakter verkrijgt,
zoals het geval is met sommige tovenaars – voor het grootste deel van de mensheid
na de dood geen straf is. De wet van vergelding zal de mens opwachten, als karma,
op de drempel van zijn nieuwe incarnatie. De mens is hoogstens een rampzalig werktuig
van het kwaad, en schept onophoudelijk nieuwe oorzaken en omstandigheden.
Hij is niet altijd (zo ooit) verantwoordelijk. Vandaar een tijdperk van rust en geluk -
zaligheid in devachan, waarbij alle ellende en verdriet van het leven tijdelijk worden
vergeten. Avìchi is een spirituele toestand van de grootste ellende en staat slechts hen
te wachten die hun levens bewust hebben gewijd aan het kwaad doen van anderen en
die zo de hoogste spirituele toestand van het KWAAD hebben bereikt.
2
Noot vert.: Het woordje ‘niet’ is door HPB later toegevoegd. Zie het artikel
‘Een belangrijke correctie’, The Path, januari 1887, blz. 320.