Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

JEZUÏTISME EN VRIJMETSELARIJ 439
Voor ons ligt een reeks lezingen over de vrijmetselarij en haar gevaren,
gehouden in 1862 door James Burton Robertson, professor in de hedendaagse
geschiedenis aan de Universiteit van Dublin. De schrijver citeert
daarin als zijn autoriteiten bovengenoemde abbé Barruel (een natuurlijke
vijand van de vrijmetselaars, die niet in de biecht kunnen worden betrapt),
en Robison, een bekende, afvallige vrijmetselaar uit 1798. Zoals bij elke
partij gebruikelijk is, ongeacht of hij tot de kant van de vrijmetselaars of
tot hun tegenstanders behoort, wordt de verrader uit het kamp van de
tegenstanders met lof en aanmoediging verwelkomd, en wordt er veel zorg
aan besteed hem van blaam te zuiveren. Hoe goed het het bekende bestuur
van de Anti-maçonnieke Conventie van 1830 (in de Verenigde Staten van
Amerika) om bepaalde politieke redenen misschien ook uitkwam om deze
zeer jezuïtische stelling van Von Pufendorf aan te nemen dat ‘geloften niet
tot iets verplichten wanneer ze absurd en ongepast zijn’, en die andere die
leert dat ‘een gelofte geen verplichting oplegt als God haar niet aanvaardt’,
1 toch zou een werkelijk eerlijk mens zo’n sofisterij niet willen
onderschrijven. We geloven oprecht dat het betere deel van de mensheid
altijd zal bedenken dat er een ethische erecode bestaat die veel bindender
is dan een gelofte, hetzij op de Bijbel, de Koran of de Veda. De essenen
zweerden nooit op iets, maar hun ‘ja’ en hun ‘nee’ was evengoed als, en
beter dan, een gelofte. Bovendien komt het ons buitengewoon vreemd voor
dat volkeren die zich christelijk noemen, in burgerlijke en kerkelijke
gerechtshoven gewoonten huldigen die lijnrecht in strijd zijn met het bevel
van hun God, 2 die duidelijk elk zweren verbiedt ‘noch bij de hemel . . .
noch bij de aarde . . . noch bij uw hoofd’ (Mattheus 5:34-6). De bewering
dat ‘een gelofte geen verplichting oplegt als God haar niet aanvaardt’,
(373)
(374)
klasse uit de menselijke gemeenschap uit te roeien’], wel zijn toegestaan van deze
methode gebruik te maken; niet door de persoon die gedood moet worden te dwingen
zelf het gif in te nemen dat hem van het leven zou beroven wanneer hij het binnenkrijgt,
maar het zonder zijn tussenkomst door iemand anders uitwendig te laten
toepassen, bijvoorbeeld wanneer er zoveel kracht in het vergif is dat het, indien het
op een stoel of op de kleren wordt gesmeerd, sterk genoeg is om de dood te veroorzaken’
(Op.cit., boek 1, hfst. 7, blz. 67). Op die manier deed Squire, op aandrang
van de jezuïet Walpole, een aanslag op het leven van koningin Elizabeth. Zie É.
Pasquier, Le Catéchisme des Jésuites, 1677, blz. 350-2, en Rapin-Thoyras, Histoire
de l’Angleterre, 2de ed., 1733, deel 6, boek 17, blz. 145.
1
Baron S. von Pufendorf, Le droit de la nature et des gens, Basel, 1750, deel 1,
boek 4, hfst. 2, blz. 541.
2
‘Jullie hebben ook gehoord dat destijds tegen het volk werd gezegd: Leg geen
valse eed af . . . Maar ik zeg jullie dat je helemaal niet moet zweren . . . laat jullie
ja ja zijn, en jullie nee nee; wat je daaraan toevoegt komt voort uit het kwaad’
(Mattheus 5:33-4, 37).