Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

472 ISIS ONTSLUIERD
(401)
geschreven in het boek Jasher.’ Blijkbaar moet Jasher hebben bestaan; het
moet als een gezaghebbende bron zijn beschouwd en ouder zijn geweest
dan Jozua, zodat we, omdat het vers in Jesaja onfeilbaar naar de boven
geciteerde passage verwijst, minstens evenveel reden hebben om de hui -
dige editie van Jasher als een transcriptie, een uittreksel of samenstelling
van het oorspronkelijke werk te beschouwen, als om de Septuagint Penta -
teuch te vereren als de oorspronkelijke Hebreeuwse heilige boeken.
Jehovah is in elk geval niet de oude van de ouden, of de ‘bejaarde van
de bejaarden’ van de Zohar, want we zien hem in dit boek met God de
Vader overleggen over de schepping van de wereld. ‘De werkmeester
sprak tegen de Heer: Laten we de mens maken naar ons beeld’ (Zohar,
1:25). Jehovah is slechts de metatron, en een van de eonen, en misschien
niet eens de hoogste, want hij die door Onkelos Memra, het ‘woord’, wordt
genoemd, is niet de exoterische Jehovah uit de Bijbel, en evenmin Jahve
hwhy, de bestaande.
De oorzaak van de enorme verwarring over de goddelijke namen ligt in
de geheimhouding van de eerste kabbalisten, die de werkelijke mysterienaam
van de ‘eeuwige’ voor ontheiliging wilden behoeden, en later in de
voorzichtigheid die de middeleeuwse alchemisten en occultisten in acht
moesten nemen om hun leven te redden. Dit heeft de mensen ertoe gebracht
de Jehovah uit de Bijbel aan te nemen als de naam van de ‘ene levende
God’. Iedere joodse ouderling, profeet en andere figuur van enige betekenis
kende het verschil, maar omdat het verschil lag in het plaatsen van de
klinkers in de ‘naam’, en de juiste uitspraak ervan de dood tot gevolg had,
werd het gewone volk daarover in onwetendheid gelaten, want geen ingewijde
zou zijn leven in gevaar brengen door het hen te leren. Zo werd de
godheid van Sinaï geleidelijk beschouwd als identiek met ‘hem van wie de
naam slechts aan de wijzen bekend is’. Capellus maakt twee fouten als hij
vertaalt: ‘Ieder die de naam Jehovah zal uitspreken, zal sterven.’ De eerste
is dat hij de slotletter h aan het eind van de naam plaatst, als hij wil dat deze
godheid als mannelijk of androgyn wordt beschouwd, want de h maakt de
naam vrouwelijk, zoals deze eigenlijk zou moeten zijn, omdat het een van
de namen is voor Binah, de derde emanatie; zijn tweede fout is dat hij
beweert dat het woord nokeb alleen betekent duidelijk uitspreken. Het be -
tekent op de juiste manier uitspreken. De bijbelse naam Jehovah kan dus
eenvoudig worden beschouwd als een plaatsvervanger, die men, omdat hij
tot een van de ‘machten’ behoorde, ging beschouwen als de naam van de
‘eeuwige’. Er is blijkbaar een fout (één van de zeer vele) in een van de teksten
van Leviticus, die door Cahen is verbeterd, en die bewijst dat het verbod
helemaal niet de naam van de exoterische Jehovah betrof, van wie de