Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

CHRISTENDOM MAAKT KARIKATUUR VAN ESOTERISCH BOEDDHISME 307
Onmiddellijk daarna verzwakt Jacolliot zijn bewering door de vol -
gende tegenspraak:
Op een dag vroegen we een brahmaan van de pagode van
Chidambaram, die tot de sceptische school van de naturalisten van
Vyåsa behoorde, of hij geloofde in het bestaan van God. Hij antwoordde
ons glimlachend: ‘Aham eva parabrahma’ – ‘ik ben zelf een god’.
‘Wat bedoelt u daarmee?’
‘Ik bedoel dat elk wezen op aarde, hoe nederig ook, een onsterfelijk
deel van de onsterfelijke stof is.’ 1
Het is een antwoord dat onmiddellijk zou opkomen in elke filosoof –
kabbalist of gnosticus – uit de oudheid. Het bevat de ware geest van het
delphische en kabbalistische gebod, want de vraag – wat de mens was, is
en zal zijn – werd door de esoterische filosofie eeuwen geleden opgelost.
Indien mensen die geloven in het bijbelvers dat leert dat ‘God, de HEER, de
mens uit het stof van de aarde vormde, en hem de levensadem in de neus
blies’, 2 tegelijkertijd het denkbeeld verwerpen dat elk atoom van dit stof,
evenals elk deeltje van deze ‘levende ziel’, ‘God’ in zich bevat, dan beklagen
we de logica van die christen. Hij vergeet de verzen die voorafgaan
aan dat waarover we spreken. God zegent evenzeer alle dieren van het veld
en alle levende schepselen, zowel in het water als in de lucht, en hij be -
giftigt hen alle met leven, dat een adem is van zijn eigen geest, en de ziel
van het dier. De mensheid is de Adam-Kadmon van de ‘Onbekende’, zijn
microkosmos, en zijn enige vertegenwoordiger op aarde, en ieder mens is
een god op aarde.
We zouden deze Franse geleerde, die zo vertrouwd schijnt te zijn met
elke ßloka in de boeken van Manu en andere vedische schrijvers, willen
vragen wat de betekenis is van deze zin waarmee hij zo goed bekend is:
Planten en gewassen vertonen als gevolg van hun vroegere daden
allerlei vormen; ze zijn omringd door duisternis, maar niettemin begiftigd
met een innerlijke ziel, en voelen zowel vreugde als pijn. 3
Indien de hindoefilosofie de aanwezigheid leert van een bepaalde graad
van ziel in de laagste vormen van plantaardig leven, en zelfs in elk atoom
in de ruimte, hoe zou ze dan de mens datzelfde onsterfelijke beginsel kunnen
ontzeggen? En indien ze eenmaal het bestaan van de onsterfelijke
geest in de mens erkent, hoe kan ze dan logisch gesproken het bestaan van
de bron daarvan ontkennen – ik zal niet zeggen de eerste, maar de eeu wige
(263)
1
La genèse de l’humanité, blz. 339.
2
Genesis 2:7.
3
Manu, boek 1, ßloka 48-9.