Isis ontsluierd - Blavatsky - 2. Religie

CHRISTENDOM MAAKT KARIKATUUR VAN ESOTERISCH BOEDDHISME 333
Plato volgde hem door een volledig onderzoek in te stellen naar de
beginselen van ons wezen. Er was een Agathon, een hoogste God, die in
zijn geest een paradeigma vormde van alle dingen.
Hij beweerde dat de mens het volgende in zich heeft: ‘het onsterfelijke
beginsel van de ziel’, een sterfelijk lichaam en een ‘afzonderlijke sterfe -
lijke soort ziel’ die, gescheiden van de rest, geplaatst was in een holte van
het lichaam; het onsterfelijke gedeelte bevond zich in het hoofd, het an dere
in de romp. 1
Het is volkomen duidelijk dat Plato dacht dat de innerlijke mens uit
twee delen was samengesteld – het ene is altijd hetzelfde en is gevormd uit
dezelfde essentie als de godheid, het andere is sterfelijk en vergankelijk.
Plutarchus zegt hierover:
Plato en Pythagoras verdelen de ziel in twee delen, het rationele
[noëtische] en het irrationele [agnoia]; dat deel van de ziel van de mens
dat rationeel is, is eeuwig; want al is het niet God, toch is het het voortbrengsel
van een eeuwige godheid, maar dat deel van de ziel dat niet
over inzicht beschikt [agnoia], sterft. 2
De mens is een samengesteld wezen, en zij die denken dat hij uit
slechts twee delen is samengesteld, vergissen zich. Ze denken namelijk
dat het begripsvermogen deel uitmaakt van de ziel, waarmee ze een even
grote fout maken als zij die de ziel deel laten uitmaken van het lichaam,
want het begripsvermogen [nous] gaat evenzeer de ziel te boven, als de
ziel beter en goddelijker is dan het lichaam. De combinatie van de ziel
[yuchv] en het begripsvermogen [nou`~] vormt het verstand; en met het
lichaam, de hartstocht; laatstgenoemde is het begin of beginsel van genot
en pijn, en de andere die van deugd en ondeugd. Van deze drie samen -
gevoegde en verenigde delen, heeft de aarde het lichaam, de maan de
ziel, en de zon het begripsvermogen aan de mensheid gegeven.
Van de verschillende doden die wij sterven, maakt de ene de mens
twee uit drie, en de andere één uit twee. De eerste vindt plaats in de
streek en het rechtsgebied van Demeter; vandaar dat de aan de mysteriën
gegeven naam, to;n bivon aujth`/ teleiǹ [het leven voor haar beëindigen],
leek op die welke werd gegeven aan het sterven, teleutaǹ. De
Atheners noemden de gestorvenen vroeger ook: gewijd aan Demeter.
Wat de andere dood betreft, die vindt plaats op de maan, of het gebied
van Persephone. En zoals bij de ene de aardse Hermes aanwezig is, zo
is bij de andere de hemelse Hermes aanwezig. Terwijl Demeter de ziel
plotseling en met geweld losrukt van het lichaam, scheidt Persephone
zachtjes en pas na lange tijd het begripsvermogen van de ziel. Daarom
(284)
1
Timaeus, 45-7, 69d.
2
Plutarchus, Ethica, Over meningen van filosofen, boek 4, hfst. 4 en 7.